Miłujcie Chrystusa i głoście Jego orędzie innym ludziom

Jan Paweł II

MIŁUJCIE CHRYSTUSA I GŁOŚCIE JEGO ORĘDZIE INNYM LUDZIOM

Msza św. i przekazanie posynodalnej adhortacji apostolskiej «Ecclesia in Asia». 7 listopada — New Delhi

W niedzielę 7 listopada na stadionie im. Jawaharlala Nehru, gdzie zgromadziło się kilkadziesiąt tysięcy wiernych, Ojciec Święty sprawował z kardynałami i biskupami kontynentu azjatyckiego uroczystą Eucharystię, która stanowiła uwieńczenie prac Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Azji. Na początku liturgii przemówienie powitalne wygłosił metropolita New Delhi abp Alan Basil de Lastic. W homilii Jan Paweł II powiedział m.in.: «Synod, który dzisiaj zamykamy, czerpał radość z faktu, że Jezus narodził się na ziemi azjatyckiej». W rozważaniu przed modlitwą «Anioł Pański» Ojciec Święty zawierzył Matce Bożej owoce prac Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Azji.

«Postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda» (Ef 5, 8-9).

Drodzy Bracia i Siostry!

1. Dzisiaj w całym waszym rozległym kraju wielu ludzi obchodzi Święto Świateł. Uczestniczymy w ich radości i podczas tej Eucharystii, sprawowanej w New Delhi, w Indiach, na kontynencie azjatyckim, my także radujemy się światłością i dajemy świadectwo o Tym, który jest «światłością prawdziwą, oświecającą każdego człowieka» (por. J 1, 9).

Bóg, Ojciec miłosierdzia, obdarzył mnie radością przybycia tu do was, abym mógł w waszej obecności ogłosić posynodalną adhortację apostolską Ecclesia in Asia, która jest owocem Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Azji, sprawowanego w ubiegłym roku w Rzymie. Czym był ten Synod poświęcony Azji? Był zgromadzeniem biskupów reprezentujących Kościół na tym kontynencie. Na czym polegała praca biskupów? Przede wszystkim biskupi wsłuchiwali się na modlitwie w głos Ducha; oceniali drogę przebytą do tej pory przez Kościół pośród narodów Azji; starali się dostrzec łaskę tej «godziny», jaką przeżywa obecnie Kościół na tym kontynencie; wezwali cały Lud Boży do jeszcze większej wierności Bogu oraz do realizacji ewangelicznego zadania, jakie On zawierzył wszystkim ochrzczonym dla dobra całej ludzkiej rodziny.

2. Dzisiaj, drodzy bracia i siostry, reprezentujecie tutaj katolicką wspólnotę nie tylko Indii, ale całego kontynentu azjatyckiego. W wasze ręce składam posynodalną adhortację apostolską jako przewodnik duchowy i duszpasterski dla Kościoła na tym kontynencie na progu nowego wieku i nowego chrześcijańskiego millennium.

To dobrze, że ten dokument zostaje podpisany i opublikowany w Indiach, w ojczyźnie wielu pradawnych kultur, religii i tradycji. Te starożytne azjatyckie cywilizacje ukształtowały życie narodów kontynentu i pozostawiły niezatarty ślad w dziejach rodzaju ludzkiego. Są tu dzisiaj obecni czcigodni przedstawiciele różnych Wspólnot chrześcijańskich oraz wielkich religii Indii. Wszystkich ich pozdrawiam przyjaźnie i z szacunkiem, dzieląc się z nimi nadzieją i pragnieniem, aby przyszłe stulecie było czasem owocnego dialogu, który pozwoli zbudować nowe relacje, oparte na wzajemnym zrozumieniu i solidarności między wyznawcami wszystkich religii.

3. Pragnę podziękować abpowi Alanowi de Lastic, pasterzowi diecezji goszczącej dziś to zgromadzenie eucharystyczne, za życzliwe słowa powitania. Pozdrawiam wszystkich moich braci biskupów z Kościoła łacińskiego, Kościoła malabarskiego i Kościoła malankarskiego. Witam kardynałów i biskupów, którzy przybyli z innych krajów, aby uczestniczyć razem z nami w radości tego wydarzenia.

Jestem wdzięczny licznym obecnym tu kapłanom, którzy mają udział w jedynym kapłaństwie Jezusa Chrystusa wraz z biskupami i kapłanami w Azji i na całym świecie. Drodzy bracia kapłani, regułą swojego życia uczyńcie słowa z liturgii święceń diakonów: «Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to, co będziesz czytać, nauczaj tego, w co wierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać».

Z wielką miłością w Chrystusie pozdrawiam zakonników i zakonnice. Przez kontemplację albo przez czynne apostolstwo dajecie świadectwo o wyższości ducha, które stawia was w samym centrum życia i misji Kościoła w Azji. Pragnę wam za to podziękować i dodać wam otuchy.

W szczególny sposób powierzam owoce Synodu przedstawicielom laikatu, bo to przede wszystkim wy macie przemieniać społeczeństwo, kształtując wedle «zamysłu Chrystusa» mentalność, obyczaje, prawodawstwo i struktury świata, w którym żyjecie (por. Ecclesia in Asia, 22). Jedno z waszych najważniejszych zadań polega na przenikaniu światłem Ewangelii życia rodzin oraz na obronie przy jej pomocy ludzkiego życia i godności. Dajecie świadectwo o swojej wierze pośród wielu kontrastów. Z jednej strony dokonał się bowiem ogromny postęp ekonomiczny i techniczny, z drugiej zaś nadal istnieją sytuacje skrajnego ubóstwa i niesprawiedliwości. Synod przypomniał wołanie starożytnych proroków — wołanie o sprawiedliwość, o sprawiedliwy ład społeczny, bez którego nie można szczerze oddawać czci Bogu (por. Iz 1, 10-17; Am 5, 21-24; Ecclesia in Asia, 41). Kościół oczekuje, że świeccy mężczyźni i kobiety w Azji będą promieniować światłością Chrystusa wszędzie tam, gdzie ciemności grzechu, podziały i dyskryminacje zniekształcają obraz Boga w Jego dzieciach.

4. «Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła» (J 1, 5). Te słowa św. Jana z dzisiejszej Ewangelii mówią nam o Jezusie Chrystusie. Jego życie i dzieło to światłość, która rozjaśnia naszą drogę ku transcendentnemu przeznaczeniu. Dobra Nowina o wcieleniu naszego Zbawiciela, o Jego śmierci i zmartwychwstaniu dla naszego zbawienia oświeca ścieżki Kościoła, pielgrzymującego przez dzieje ku pełni Odkupienia.

Synod, który dzisiaj zamykamy, czerpał radość z faktu, że Jezus narodził się na ziemi azjatyckiej. Odwieczne Słowo stało się Ciałem i zamieszkało w Azji! Od tego też kontynentu Kościół, głosząc Ewangelię w mocy Ducha Świętego, rozpoczął szerzenie Dobrej Nowiny. Wraz z chrześcijanami na całym świecie Kościół w Azji przekroczy próg trzeciego tysiąclecia, składając dzięki za wszystko, czego Bóg dokonał od tamtych początków aż po dzień dzisiejszy. Podobnie jak w pierwszym tysiącleciu krzyż zakorzenił się mocno w glebie Europy, w drugim zaś na ziemi amerykańskiej i afrykańskiej, tak i trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa niech przyniesie obfite żniwo wiary na waszym rozległym i pełnym życia kontynencie (por. Ecclesia in Asia, 1).

5. Gdy stajemy na progu Wielkiego Jubileuszu, który ma upamiętnić 2000- lecie narodzin Jezusa Chrystusa, wspólnota Jego uczniów ma się przeciwstawić skutkom wielkiego odrzucenia, o jakim wspomina Prolog Ewangelii Janowej: «(...) świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli» (J 1, 10-11). Odwieczne Słowo, «światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, przychodzi na świat» (por. J 1, 9). Ale zamiast szerzyć się swobodnie, to światło jest często tłumione i przesłaniane przez ciemność. W sercu grzesznika to światło zostaje odrzucone. Zaś grzechy jednostek sumują się i przyjmują trwałą postać jako społeczne struktury niesprawiedliwości, jako nierówności ekonomiczne i kulturowe, które zwracają się przeciwko ludziom i spychają ich na margines społeczeństwa. Znakiem, że naprawdę obchodzimy Jubileusz jako rok łaski od Pana (por. Iz 61, 2), będzie nasze nawrócenie się do światłości oraz nasze starania o przywrócenie równości i umocnienie sprawiedliwości na wszystkich płaszczyznach życia społecznego.

6. «Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego» (J 1, 12).

W Eucharystii dziękujemy Bogu Ojcu za liczne dary, jakie nam ofiarowuje, a zwłaszcza za dar Jego umiłowanego Syna, naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Jezus Chrystus jest świadkiem wiernym i prawdziwym (por. Ap 3, 14).

Synod przypomina chrześcijanom w Azji, że «doskonałe ludzkie życie Jezusa, całkowicie oddane miłości oraz służbie Ojcu i człowiekowi, ukazuje, że powołaniem każdego człowieka jest być kochanym i darzyć miłością innych» (Ecclesia in Asia, 13). W postaciach świętych podziwiamy niewyczerpaną zdolność ludzkiego serca do miłowania Boga i człowieka, nawet wówczas gdy wiąże się to z wielkim cierpieniem. Czyż dziedzictwo wielu mądrych nauczycieli Indii i innych krajów Azji nie ma podobnej wymowy? To nauczanie jest aktualne także dzisiaj. Owszem, potrzebujemy go bardziej niż kiedykolwiek! Przemiana świata będzie możliwa dopiero wówczas, gdy ludzie dobrej woli i całe narody rzeczywiście przyjmą zasadę, że jedyną drogą godną ludzkości jest droga pokoju, wzajemnego szacunku, zrozumienia i miłości oraz solidarności z potrzebującymi.

Drodzy bracia i siostry, czego oczekuje Kościół od swoich członków na progu trzeciego tysiąclecia? Przede wszystkim tego, że będziecie świadkami, którzy potrafią przekonywać innych, ponieważ wcielają we własne życie to, co głoszą. Jak przypomina nam adhortacja Ecclesia in Asia, ogień może zostać wzniecony tylko przez coś, co samo płonie. Ewangelię można głosić tylko wówczas, jeśli biskupi, kapłani, osoby konsekrowane i świeccy sami płoną miłością Chrystusa i pragnieniem, aby inni Go znali, kochali i szli za Nim (por. n. 23).

Takie jest orędzie Synodu: orędzie miłości i nadziei dla narodów waszego kontynentu. Niech Kościół w Azji usłyszy to orędzie, aby wszyscy «mieli życie i mieli je w obfitości» (por. J 10, 10). Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen.

opr. mg/mg