A gdy nas zabraknie...

Katarzyna Kolska Moje dziecko gdzieś na mnie czeka Opowieści o adopcjach ISBN: 978-83-240-1503-0 wyd.: Wydawnictwo ZNAK 2011

Spis wybranych fragmentów Wstęp Mit  o domach dziecka Dwie mamy Jestem kobietą Coś jest nie tak A gdy nas zabraknie... Chcemy zostać rodzicami Traktuj dziecko jak niemowlę Nikt nie może się dowiedzieć Matka twojego dziecka — o tych, które nie podołały

A gdy nas zabraknie...

Bożena i Michał myślą czasami o przyszłości. Jak wszyscy rodzice adopcyjni, czują podświadomie lęk, że dzieci od nich odejdą, że zechcą wrócić do swoich korzeni. — Jedyne, czego oczekuję, to żeby wychować je najlepiej, jak umiem i dać im szansę na normalne życie. Jeśli istnieją jakieś sposoby terapii, to chcę je poznać. Będę walczyła z całych sił, by w przyszłości były samodzielne, by umiały wykonywać jakąś pracę, by mogły założyć swoje rodziny. To jest moja największa obawa i lęk: czy będą umiały sobie poradzić, gdy nas już nie będzie — mówi Bożena.

Z chwilą adoptowania dzieci, zaabsorbowana opieką nad nimi, zupełnie przestała myśleć o urodzeniu własnych, biologicznych. — Byłam tak zmęczona i tak nimi zajęta, że na myśl o ewentualnej ciąży czułam się przerażona. Teraz już się pozbierałam, zapanowałam nad wszystkim, wróciłam do pracy. I jeśli mogłoby się tak zdarzyć, że udałoby nam się począć biologiczne dzieci, przyjmę je z radością. Boję się tylko jednego: czy tego biologicznego, urodzonego przeze mnie mimo wszystko nie kochałabym bardziej niż nasze adoptowane?

opr. ab/ab