Śmierć Jezusa przyniosła rozproszenie. Apostołowie nawet znajdując się w jednym miejscu, nie stanowią już wspólnoty. Dlatego Maria Magdalena zwraca się do nich oddzielnie zaczynając od Szymona Piotra i „drugiego ucznia”, który jako przyjaciel Jezusa dał dowód swej miłości idąc z Nim aż pod krzyż. Teraz jednak obaj nie wiedzą, gdzie Go położono. Dlatego poszukiwanie Pana zainicjowane przez kobietę staje się wspólnym celem.

Dla apostołów to droga, aby znów stać się prawdziwą wspólnotą, zbudować eklezjalną jedność wokół Mistrza. Najpierw jednak muszą wejść do grobu, z którego bije tajemnicza światłość. Tam dopiero odkrywają, że tak jak w tym miejscu, tak i w ich wspólnocie nie ma Pana. Widzą taśmy z płótna, które służyły do owijania ciała zmarłego. Ich ilość i bliskość Chrystusowych ran łatwo powiązać z ogromną liczbą wierzących, którzy byli owocem śmierci Nauczyciela.

Leżąca obok nich chusta symbolizuje natomiast głowę, która choć nie jest utożsamiana z płótnami, tworzy z nimi jedną całość („na jednym miejscu”). W ten sposób autor nawiązuje do Piotra, który przewodzi Kościołowi. Dlatego tylko on ją zauważa w pustym grobie. Jej złożenie to obraz procesu, który po zaparciu się Chrystusa przeżywa Piotr. Teraz, gdy już odnalazł drogę wiodącą do Pana, zrozumiał swoją odpowiedzialność za jedność i spójność wspólnoty.  

Przemiana Piotra pozwala uwierzyć także „drugiemu uczniowi”. To dzięki niemu mógł wejść do rzeczywistości, którą symbolizuje grób, opaski i chusta. Wspólne szukanie Zmartwychwstałego nauczyło go natomiast miłości braterskiej i wzajemnego wsparcia. Bez pierwszego z apostołów nie byłoby więzi duchowej we wspólnocie wierzących. Jest więc jej fundamentem, skałą, na której Chrystus wybudował swój Kościół.