Ewangelia o pokłonie pasterzy jest w czasie Oktawy Bożego Narodzenia czytana dwukrotnie. Mogli usłyszeć ją ci, co przyszli na Mszę wczesnym rankiem w Boże Narodzenie, bo owa Msza o świecie upamiętnia przybycie pasterzy do stajenki (w czasie Pasterki słuchaliśmy o zwiastowaniu pasterzom nowiny o narodzeniu Zbawiciela, ale na ciąg dalszy trzeba poczekać). Prawdopodobnie niewielu zdecydowało się na taki heroizm, zresztą nie w każdej parafii była taka możliwość. Dobrze więc, że w Nowy Rok dowiadujemy się, że pasterze spełnili swoje postanowienie i udali się do Betlejem. Może być to dla nas zachęta, aby podjąć dziś jakieś dobre postanowienia i od razu wziąć się do ich wypełniania. 

Pasterze znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. W takiej kolejności Ewangelista wymienia bohaterów tamtej nocy. Choć Pan Jezus jest tu najważniejszy, Łukasz mówi najpierw o Maryi. To zrozumiałe, ich wzrok najpierw skierował się na matkę, Dzieciątka położonego w żłobie może w pierwszym momencie nie zauważyli. Wiedzą jednak, że znajdą Je przy matce i przy niej Go szukają. Jest to dla nas ważna wskazówka. Do Jezusa zawsze idzie się i „powraca” poprzez Maryję. (św. Josemaria, Droga 495) Pobożność Maryjna nie przeszkadza, lecz pomaga nam spotkać się z Jezusem. Nawet ci, co jej nie praktykują, jeśli uda się im znaleźć Chrystusa, to ma w tym udział Jego Matka. 

Pasterze ujrzeli Dzieciątko, ucieszyli się, a potem zaczęli rozmawiać z rodzicami. Pewnie przede wszystkim zwracali się do Józefa, którego uważali za ojca. Słusznie, bo Józef właśnie taką misję od Boga otrzymał: być ziemskim ojcem dla Syna swej żony, która poczęła z Ducha Świętego. Józef był człowiekiem małomównym, ale wypełnił swój obowiązek. Na pewno cieszył się z wizyty pasterzy i tego, co mówili, bo potwierdzali oni nadprzyrodzony sens dramatycznych wydarzeń ostatnich miesięcy. Z drugiej strony, pewnie martwił się trochę, że Maryja nie może odpocząć po długiej wędrówce i porodzie. 

Ona jednak słuchała i zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. Królowa świata, Matka Zbawiciela, kobieta, przed którą kłania się Archanioł, słucha uważnie nieskładnego opowiadania prostych, nieokrzesanych ludzi, którzy szukają Chrystusa. I też słyszeli głos aniołów. Bogarodzica uczy nas pokory. Najpierw wobec Boga, ale również wobec ludzi. Umie słuchać. Wie, że Bóg przemawia na różne sposoby, również przez tych, którzy nie mają wielkiej wiedzy. Oczywiście, opowieść pasterzy pasowała do tego wszystkiego, co usłyszała wcześniej, dlatego była wiarygodna. Ale Maryja mogła machnąć ręką – „przecież ja to wszystko wiem, dajcie mi odpocząć”. Ona jednak słucha uważnie i zachowuje słowa w swoim sercu. Nie chodzi tylko o to, że zapamiętała, aby później opowiedzieć Łukaszowi. Zachować w sercu oznacza przemyśleć, przeżyć i wreszcie, co najważniejsze, przemodlić. 

Uczmy się od Maryi słuchania i refleksji, uczmy się od niej modlitwy. Dziś Kościół modli się szczególnie w intencji pokoju. Pokoju potrzebują nie tylko nieszczęsne narody, które są ofiarami wojny (również agresorzy są ofiarami, choć już nie niewinnymi). Potrzebujemy go w naszej Ojczyźnie, również nękanej podziałami i brakiem odpowiedzialności za dobro wspólne, potrzebujemy go w rodzinach, wreszcie w sercu każdego z nas. Pokój to harmonia, która jest możliwa tylko w oparciu o posłuszeństwo Bogu. Dlatego potrzebujemy słuchać siebie nawzajem, aby następnie być posłusznym woli Boga. Potrzebujemy refleksji, potrzebujemy modlitwy. Z tego rodzi się pokój prawdziwy.