Jezus dopiero zaczyna swoją publiczną działalność, a już robi się o Nim głośno. Wszystko za sprawą Jana Chrzciciela, który najpierw mówi o nadejściu Chrystusa kapłanom i lewitom, a nazajutrz, gdy spotykają się osobiście, publicznie nazywa Go Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata.

W ten sposób „głos wołającego na pustyni” ogłasza Mesjasza, którego wcześniej przepowiadał. Tym razem jednak autor tekstu nie precyzuje adresatów, co może sugerować, że audytorium nie ma granic i obejmuje wszystkich odbiorców Ewangelii.

Dokładnie natomiast przekazuje wypowiadane przez niego słowa, co podkreśla ich wagę. Już samo określenie użyte przez ewangelistę nawiązuje do postaci Sługi Pańskiego z Iz 53,7-8, który „jak baranek na rzeź prowadzony (…) za grzechy mego ludu został zbity na śmierć”.

Dlatego Jan wie, że Jezus nie tylko przewyższa go godnością, ale również w znaczeniu preegzystencji (istnienia „przed”). Świadczy o tym użyty przez autora czasownik „był” w czasie przeszłym niedokonanym oznaczający istnienie bez granic, bez początku i bez końca.

Potwierdzają to dalsze słowa przywołujące Chrzest Pański i Ducha Świętego zstępującego na Jezusa. Podkreśla przy tym, że : „Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”.

Jan Chrzciciel staje się więc tutaj głosem Boga objawiającym Syna. Podobnie każdy człowiek przyjmując sakrament chrztu zostaje obdarzony mocą, która pozwala mu stawać się uczniem Jezusa, Jego wiarygodnym świadkiem.