Różnymi drogami wiara dociera do serca człowieka. Czasem następuje nagłe nawrócenie poprzez bezpośrednią ingerencję Bożą, jak w przypadku Pawła. 25 stycznia wspominamy w liturgii to wydarzenie. Częściej jednak wiara jest przekazywana przez tradycję. Przekaz wiary ma charakter sztafety, w której jedni drugim opowiadają prawdy Boże. Następni mają kontynuować wiarę tych, którzy byli przed nimi. Właśnie taki przekaz wiary przybliża nam wspomnienie (26 stycznia) dwóch bliskich towarzyszy apostoła Pawła: Tymoteusza i Tytusa. Ich życie wskazuje na dwa szczególne miejsca, w których głoszona jest wiara.

Po pierwsze, wiara przekazywana jest w rodzinie. W Drugim Liście do Tymoteusza Paweł pisze tak: „W nocy i we dnie pragnę cię zobaczyć – pomny na twoje łzy – by napełniła mnie radość, na wspomnienie bezobłudnej wiary, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała pierwej w twojej babce Lois i w twej matce Eunice, a pewien jestem, że mieszka i w tobie”. Paweł wie, że Tymoteusz posiada wiarę dzięki swojej babce i matce. Przekaz wiary dokonał się w rodzinie. Przy czym nie wszystko w tamtym domu było takie oczywiste. Ojciec Tymoteusza był poganinem.

Dom Tymoteusza jest dla nas ważnym przykładem. To w rodzinie powinna być przekazywana wiara: z pokolenia na pokolenie. Kluczowe w tym względzie jest wychowanie religijne. Ważna jest wspólna modlitwa, rodzinny udział w sakramentach oraz pielęgnowanie tradycji chrześcijańskich, bo one są nośnikami wiary. Wszystko to wcale nie jest takie proste. W naszych rodzinach są ludzie wierzący i niewierzący, są tacy, którzy mają życie poukładane, ale też tacy, którzy żyją w sytuacjach pogmatwanych i nieuporządkowanych. Ważne, by ci, którzy w rodzinie są ludźmi wierzącymi, dawali o wierze czytelne świadectwo, wyraźnie o niej opowiadając. Tak jak było w życiu babki i matki Tymoteusza.

Po drugie, wiara jest przekazywana przez hierarchiczną strukturę Kościoła, której zaczątki są widoczne we wzajemnych relacjach między Pawłem a jego współpracownikami Tymoteuszem i Tytusem. Obydwu z nich Paweł ochrzcił i dlatego nazywa ich swoimi duchowymi dziećmi. Obydwu ustanowił odpowiedzialnymi za lokalne wspólnoty: Tymoteusza w Efezie, Tytusa na Krecie. W Drugim Liście do Tymoteusza Paweł wspomina ten właśnie moment ustanowienia: „Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk”. Zaś w Liście do Tytusa wzywa swojego współpracownika, by z kolei on ustanowił kolejnych odpowiedzialnych: „W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów, jak ci zarządziłem”. Widzimy, jak misja apostoła owocuje, najpierw poprzez zaangażowanie jego współpracownika, a potem przez ustanowienie prezbiterów. Jesteśmy świadkami tego, jak rodzą się pierwsze gminy chrześcijańskie, które mają charakter terytorialny. G. Lohfink pisał: "Koncepcja Kościoła gmin. (...) Po Wielkanocy model ten stał się ostateczną formą Kościoła: Kościołem jako siecią gmin".  

Działalność Pawła, Tymoteusza i Tytusa daje nam wiele światła odnośnie do tworzenie wspólnot, w których przekazywana jest wiara. Doświadczenie tych wielkich misjonarzy potwierdza, że priorytetową dla Kościoła i przekazu wiary w Kościele pozostaje parafia jako struktura terytorialna; nawet, jeśli wielu ludzi nie czuje już głębokiego związku z parafią i wybiera sobie różne kościoły do przeżywania niedzielnej Eucharystii, a w internecie przekraczającym wszelkie terytoria działają tzw. misjonarze digitalni. To w parafiach znajdują się księgi chrzcielne. To w parafiach dzieci przyjmują sakramenty inicjacji chrześcijańskiej. Parafie są punktami wyjścia do załatwienia spraw małżeńskich. Podobnie jest z pogrzebami. Parafia jest mocno powiązana ze strukturą sakramentalną Kościoła i dlatego posiada niepowtarzalną siłę budowania, umacniania i przekazywania wiary.

By życie parafii mogło się rozwijać, potrzebni są prezbiterzy, tak jak ich potrzebę widział dla każdego miasta Krety św. Paweł. Dlatego też troska o powołania kapłańskie jest kluczowa. Potrzebna jest wielka modlitwa w tej intencji zgodnie ze słowami z Ewangelii: „żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. 

Rodzina i gmina chrześcijańska, czyli parafia, są niezmiennie kluczowe dla przekazywania wiary. Parafia służy rodzinom, umacniając ich wiarę, zaś dzięki wsparciu rodzin, także temu materialnemu, żyją parafie. Inwestujmy w rodzinę i parafię.