Jesteśmy przyzwyczajeni do obrazu Jezusa jako dobrego pasterza. Często jest tak wyobrażany w sztuce chrześcijańskiej, pewnie szczególnie lubimy wizerunek Pana Jezusa niosącego zranioną owcę. Wyobrazić sobie Go jako bramę albo drogę jest bardzo trudno, bo On sam nauczył nas traktować Boga jako Kogoś, a nie Coś. 

Obraz bramy pewnie nas nie porusza tak jak obraz pasterza, ale jest niemniej ważny. Najpierw jednak trzeba wiedzieć, czym jest owczarnia w tej przypowieści. Pan Jezus odnosi ten obraz do Izraela, ale nie jako grupy etnicznej, kulturowej czy organizmu politycznego. Owcami są ci, którzy na serio czekają na Mesjasza. Tym samym, owczarnia to równocześnie przyszły Kościół, a więc wszyscy, którzy zaufali Chrystusowi – pasterzowi. Co ważne, Kościołem nie jest zagroda, lecz owczarnia, aczkolwiek owczarnia potrzebuje zagrody, za nim wyruszy na zielone pastwiska. Potrzebujemy organizacji, instytucji, wiedzy czy kultury, która nadaje ramy Kościołowi na ziemi. Ale Kościół to owce, które należą do Pasterza. A może lepiej powiedzieć – są Pasterza, bo nie chodzi tu o jakiś rodzaj własności materialnej. 

Ci, co „są Jego”, będą się słuchać tylko Jego. Tymczasem widzimy, jak często owce, a więc my, katolicy, nie idziemy za głosem Dobrego Pasterza. Dajemy się nabrać różnym przebierańcom, fałszywym pasterzom. Kogo miał na myśli Pan Jezus mówiąc o złodziejach i rozbójnikach? Fałszywych proroków, skorumpowanych przywódców żydowskich tamtego czasu? A może raczej fałszywe idee, które owszem, są głoszone i realizowane przez konkretnych ludzi, ale pochodzą od złego ducha? Każdy chrześcijanin wszedł do tej owczarni przez chrzest, a więc przez Chrystusa. Każdy z tych, których nazywamy pasterzami, od Chrystusa otrzymał moc sakramentalną, aby być biskupem czy prezbiterem (w Jego imieniu prowadzić owce). A jednak bywa, że szkodzą owczarni, zamiast ją prowadzić. Nie byłoby jednak w duchu Jezusowym tropienie „fałszywych pasterzy”, wskazując konkretne osoby jako „rozbójników”. Ale owszem, do owczarni wciskają się różne pomysły, niestety podchwytywane przez niektóre owce-pasterzy, które są „zbójeckie”, gdyż nie przeszły przez Bramę. Każda idea, choćby wydawała się atrakcyjna, skuteczna, wręcz szlachetna, jeśli nie przeszła przez Chrystusa i nie jest zgodna z Jego nauką, jest jak złodziej czy rozbójnik. Szczególnie ostrożni musimy być w odniesieniu do ideologii, które próbują rozwiązać wszystkiego problemy i zaspokoić ludzkie pragnienie szczęścia. Niemal zawsze w jakimś punkcie nie dadzą się pogodzić z Nim, który jest jedynym źródłem szczęścia. Jedyną Bramą na zielone pastwisko.

Jak jednak jest możliwe, żeby owce nie słuchały głosu pasterza? Wszak Pan Jezus mówi, że owce za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych. Można by zrozumieć to w ten sposób, że stado wybierze pasterza, ale poszczególne owce niekoniecznie. Jednak chyba bliższa istocie tego, co przekazuje nam Nauczyciel, byłaby inna interpretacja. Za Chrystusem-pasterzem pójdą te owce, które są Jego. On wszystkie traktuje jako swoje, wszystkie kocha. Ale nie wszystkie chcą być Jego. I wówczas głosu nie słuchają. Czy naprawdę chcę być Pan Jezusa? Czy On jest moim Pasterzem? To nie znaczy, że chce izolować się od innych, z pogardą patrzeć na „stado”, bo ja mam relacje indywidualną z pasterzem. Ale Kościół Chrystusowy jest społecznością szczególną. Nie mogę być jej częścią, jeśli nie jestem przede wszystkim złączony z Chrystusem. Kiedy zaś z jestem z Nim, wówczas idę za Nim wraz z całym stadem. I nie jest to „owczy pęd”, lecz odpowiedź na wezwanie Dobrego Pasterza.