Jezus rozmawia z Piotrem nad Jeziorem Galilejskim. Trzykrotnie pyta ucznia o miłość. Piotr trzykrotnie odpowiada pozytywnie, choć za trzecim razem czyni to ze smutkiem: „Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?»” Smutek wynika nie z tego, że Piotr odczuwa, iż Jezus mu nie dowierza, ale z tego, że rozumie aluzję do trzykrotnego zaparcia się Mistrza. Przed męką w Wieczerniku Piotr deklarował: „Życie moje oddam za Ciebie”. To wtedy Jezus zapowiedział Piotrowi kłamstwa i wyparcie się Mistrza: „Życie swoje oddasz za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Kogut nie zapieje, aż ty trzy razy się Mnie wyprzesz”.

Tym razem – a wszystko dzieje się po zmartwychwstaniu – Piotr odpowiada ze skruchą w sercu: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Jezus przyjmuje zapewnienie Piotra i powierza mu ważną misję prowadzenia Kościoła: „Paś owce moje”. Tam nad jeziorem Piotr doświadcza miłosierdzia ze strony Jezusa. Zostaje dotknięty Jego miłosierdziem.

Ten komentarz powstał 15 maja w Wilnie podczas pielgrzymki podopiecznych i pracowników Ośrodka dla Osób Niepełnosprawnych Najświętsze Serce Jezusa w Rudzie Śląskiej, w którym od wielu lat jestem kapelanem. Właśnie tego dnia dotarliśmy miejsc w sposób szczególny dotkniętych miłosierdziem Bożym. Byliśmy w miejscu, gdzie został namalowany pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego. Obraz powstał spod pędzla Eugeniusza Kazimirowskiego, malowany pod dyktando Siostry Faustyny, która w doświadczeniach mistycznych widziała Jezusa. Byliśmy w domku, gdzie mieszkała Święta i gdzie Jezus podyktował jej treść koronki do miłosierdzia Bożego. To tylko niektóre z miejsc w Wilnie, które odwiedziliśmy, a o których można powiedzieć, że zostały dotknięte miłosierdziem Bożym. 

Kiedy Piotr zapierał się Jezusa, była noc. Noc grzechu i zła. Kiedy Jezus rozmawiał z Piotrem, była pora poranna. Kiedy popełniamy grzech, wchodzimy w jego mrok. Zmartwychwstały Pan dotyka nas swoim miłosierdziem. Jeśli w skrusze serca, uznając nasze grzechy, zdrady, zaparcia się Pana, przyjmiemy miłosierdzie Boże, wówczas nastanie w nas poranek wielkanocny. Na obrazie pędzla Eugeniusza Kazimirowskiego paradoksalnie dominuje kolor czarny – to mrok naszych grzechów i grzeszności świata. Jednak jasna postać Jezusa miłosiernego przynosi wybawienie z ciemności. Z naszej strony potrzebna jest skrucha i ufność: „Jezu, ufam Tobie”.