Voodoo. Bogowie, czary, rytuały

Andreas Gößling

VOODOO

Bogowie, czary, rytuały

ISBN: 978-83-7505-439-2

wyd.: WAM 2010

Przedmowa

Należy odnotować z zadowoleniem, że w ostatnich latach zainteresowanie kultem wudu wyraźnie wzrosło. Relacje w środkach masowego przekazu i publikacje książkowe, które były reakcją na to rosnące zainteresowanie, przynajmniej częściowo przyczyniły się też do podważenia najbardziej jaskrawych przesądów dotyczących tej fascynującej religii.

Niemniej dominujący w świecie zachodnim obraz wudu stale jeszcze jest w znacznej mierze kształtowany przez przesadnie wyjaskrawione hollywoodzkie filmy i prymitywne powieściowe horrory. Temu, kto słyszy słowo wudu, przychodzą przede wszystkim na myśl zombi — „żywe trupy” o wpadłych oczach — i okrutni czarownicy przy pełni księżyca zabijający czarne kury i przebijający igłą małe laleczki. Ogólnie biorąc, panuje chyba w naszym społeczeństwie wrażenie, że wudu jest czymś w rodzaju kultu satanistycznego, w którym zaklina się moce ciemności, aby pomogły niewinnych ludzi zadręczyć i wpędzić do grobu.

Oczywiście, również zombi należą do świata wudu, i ktoś, kto podróżuje po dzisiejszym Haiti, ciągle będzie napotykał na magiczne przedmioty, które mają chronić przed złymi czarami — albo odwrotnie: służyć do wyrządzenia komuś szkody. Niemniej byłoby poważnym błędem postrzegać ten kult po prostu jako konglomerat szkodliwych zabobonów. Wudu jest bowiem kompleksowym systemem religijnym i praktyczną filozofią życia, a w niemałej mierze także magicznym środkiem pozwalającym przetrwać pewnej kulturze, którą chrześcijańscy konkwistadorzy skazali na zagładę. Książką tą pragnę zaprosić Czytelnika do udziału w interesującej podróży poprzez obszar niezwykłej kultury, która przez zachodnich obserwatorów jest dotąd często niedostrzegana. To, co starałem się moim Czytelnikom przybliżyć w swoich pracach na temat kultury Majów, na temat mitów o smokach, aniołach i dobrych wróżkach, odnosi się w podobny sposób także do haitańskiego kultu wudu. Ten, kto zapuszcza się w obce światy, poznaje ich tło i oczywiście też ich otchłanie, dowiaduje się bardzo wiele nie tylko o tych (jakoby) obcych sferach, ale także o samym sobie i o możliwościach człowieczeństwa, o realności fantastycznych światów i o fantastycznych stronach każdej — również naszej własnej — rzeczywistości.

Andreas Gößling
Monachium, latem 2004 roku

opr. aw/aw

oceń artykuł