Ojciec Wenanty Józef Katarzyniec OFMConv (1889-1921) jako kaznodzieja

Ojciec Wenanty Katarzyniec był bardzo dobrze zapowiadającym się kaznodzieją franciszkańskim. Nie był jednak mówcą masowo porywającym tłumy słuchaczy, gdyż obce mu były wielkość i wyniosłość, nauczanie dla poklasku, pochwał czy pochlebstw.

Przedmiotem niniejszej rozprawy były osoba i działalność polskiego franciszkanina, ojca Wenantego Józefa Katarzyńca, rozpatrywane przez pryzmat jego pracy kaznodziejskiej. Dla dobrego zrozumienia i scharakteryzowania Katarzyńca jako kaznodziei osadzono go w konkretnych ramach czasowych. Na kolejnych etapach pracy przeanalizowano środowiska formujące przyszłego mówcę, prześledzono miejsca jego posługi duszpasterskiej oraz rozpoznano źródła i tworzywa, z których korzystał w redagowaniu swoich kazań. W wyniku przeprowadzonych badań udało się uchwycić najistotniejsze cechy Katarzyńca i odpowiedzieć na pytanie, jakim był kaznodzieją.

Ojciec Wenanty Katarzyniec był bardzo dobrze zapowiadającym się kaznodzieją franciszkańskim. Nie był jednak mówcą masowo porywającym tłumy słuchaczy, gdyż obce mu były wielkość i wyniosłość, nauczanie dla poklasku, pochwał czy pochlebstw. Chociaż jako mówca wybijał się ponad przeciętność, wszystko potrafił niejako przykryć szatą pokory. Siła jego przepowiadania wypływała z autentycznej postawy świadka Jezusa Chrystusa, która emanowała od niego podczas głoszenia słowa Bożego.

Za wielkością i dojrzałością kaznodziejstwa Katarzyńca wymownie przemawia jego posługa duszpasterska. Rozpoczął ją w niezwykłych okolicznościach wojny światowej, stając się dla uciekinierów i żołnierzy prawdziwym pocieszycielem. Pierwociny jego kazań umacniały w słuchaczach wiarę w opatrzność Bożą i podtrzymywały nadzieję na lepszą przyszłość. Taką odpowiedzialną postawę odnaleźliśmy w kolejnych miejscach posługiwania ojca Wenantego.

Świadkowie tej posługi zgodnie potwierdzali, że był on gorliwym duszpasterzem, ascetycznym zakonnikiem, oddanym wychowawcą i niezwykle prawym człowiekiem, który mądrym słowem wyciskał niezatarte piętno na duchowości swoich słuchaczy i wychowanków. Jako kaznodzieja był klasycznym mówcą, zachowującym tradycyjną formę kazań tematycznych. W przepowiadaniu słowa Bożego preferował kazania, homilie i konferencje. Stosował w nich podstawowe i sprawdzone środki perswazji.

Podejmowana przez niego problematyka wychodziła naprzeciw oczekiwaniom słuchaczy. Głoszonym słowem Bożym pobudzał ich serca i umysły, pouczał i utwierdzał wiarę, nawracał i dopominał się wierności Kościołowi.

Zajrzyj do środka >>

Książka jest tutaj>>

opr. ac/ac