Bóg wypełni moją pustkę!

Jest taka kategoria zranień mężczyzn, nad którymi pracuje się latami. Przy każdej okazji mówienia o bagażu trudnych męskich doświadczeń z przeszłości jak bumerang wraca temat relacji ojciec — syn. Widzę to wewnątrz mojej wspólnoty i przy wielu okazjach wyjścia przez tę wspólnotę z zewnętrznymi inicjatywami.

Nie chciałbym się tu zagalopować i stworzyć wrażenia, że to domena typowo męska. Skoro zarówno synowie, jak i córki potrzebują ze strony ojców potwierdzenia swojej tożsamości, to także kobiety miewają wiele zranień wyniesionych z relacji z ojcami. Jednak zaryzykuję stwierdzenie, że mężczyzn na ogół dotyka to bardziej. I to nawet nie ze względu na głębię i wagę pewnych zranień, ale na rolę, którą mężczyźni mają odgrywać w swoim osobistym życiu, w rodzinie, Kościele, społeczeństwie — rolę Bożego przywódcy. Przywódcy takiego, jakim był np. św. Józef — milczący święty sługa, będący w zażyłości z Bogiem.

Dziś postawa służby to dla facetów raczej synonim słabości, nieumiejętności „postawienia się”. Zranione serce nie kocha bezinteresownie. Bardzo często chce być w centrum uwagi. Chce, by to jemu służono — wtedy myśli, że jest silne. Szuka w ten sposób wypełnienia pewnej pustki. I nawet jeżeli przyjmuje, że tę pustkę może wypełnić tylko Bóg, to jednak łatwo pozostawia tę prawdę jedynie na poziomie deklaracji, traktuje Boga interesownie, nie otwiera się, ostatecznie bardzo często myśli, że Bóg jest odległy, ma swoje sprawy lub jest surowy i karzący — jak ziemski ojciec.

Tę pustkę ojcowskiej relacji próbujemy też raz po raz wypełniać przez małżeństwo. Fakt — żona dla męża powinna być najważniejsza na ziemi. Ale choćby to była najpiękniejsza relacja, nie ma mocy zapełnić pustki, którą spowodował nieobecny w życiu młodego chłopaka ojciec. Nie krzywdźmy naszych żon, oczekując od nich nadmiernego docenienia, uznawania naszej wartości i potwierdzania męskości. Żona tej męskości nigdy ostatecznie nie potwierdzi. Ona potrzebuje mężczyzny, który już wie, kim jest.

Kto więc może to zrobić? Inny facet, a przede wszystkim Ten, który zna cię lepiej niż ty sam — Tata, który cię stworzył.

opr. mg/mg