Kapłaństwo godne świętości

Dziewiętnastego czerwca w Warszawie, podczas uroczystej Mszy św. na placu Piłsudskiego, zostaną beatyfikowani trzej polscy księża: ks. Bronisław Markiewicz, ks. Ignacy Kłopotowski oraz ks. Władysław Findysz. To wymowne, że okazją do beatyfikacji kapłanów jest Kongres Eucharystyczny.

Początkowo beatyfikacja miała się odbyć 24 kwietnia w Watykanie, jednak z powodu śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II uroczystość przeniesiono. Benedykt XVI zdecydował, że osobiście będzie przewodniczył jedynie uroczystościom kanonizacyjnym, natomiast beatyfikację ogłosi prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Jest to powrót do praktyki sprzed 1971 r.

Polski Jan Bosko

Ksiądz Bronisław Markiewicz pochodził z Pruchnika koło Jarosławia, gdzie urodził się 13 lipca 1842 r. Po przyjęciu święceń kapłańskich pracował jako wikary, potem studiował filozofię we Lwowie i Krakowie. Był proboszczem w Gaci i Błażowej, a od 1882 r. wykładał w seminarium przemyskim teologię pastoralną.

W 1886 r. udał się do Turynu i wstąpił do salezjanów. Po powrocie do Polski zaczął organizować, na wzór ks. Jana Bosko, zakłady wychowawcze dla ubogich i zaniedbanych dzieci i młodzieży. Dojrzewał do utworzenia nowej wspólnoty zakonnej, a jej zaczynem było, założone w styczniu 1898 r. w Miejscu Piastowym, Towarzystwo „Powściągliwość i Praca". Skupiało ono przyszłych michalitów i michalitki, pragnących poświęcić się dziełu kształcenia oraz wychowania - w duchu katolickim i polskim - sierot oraz ubogiej młodzieży. W tym czasie w samej tylko Galicji liczba opuszczonych dzieci sięgała 50 tysięcy.

Dzięki ofiarności społeczeństwa wybudował liczne zakłady wychowawcze oraz warsztaty rzemieślnicze do nauki zawodu, m.in. w Miejscu Piastowym oraz Pawlikowicach koło Wieliczki. Od lipca 1898 r. zaczął wydawać miesięcznik „Powściągliwość i Praca", a w 1902 r. wybrał na patrona dzieła św. Michała Archanioła. Zmarł w Miejscu Piastowym 29 stycznia 1912 r.

Duchowość ks. Markiewicza - i założonej przez niego rodziny zakonnej - wyraża się w zawołaniu: „Któż jak Bóg!" - z którym patron zgromadzenia, św. Michał Archanioł, stanął w obronie chwały Boga - oraz w haśle „Powściągliwości Praca". Oznaczało, że z najgłębszej czci samego Boga ma wyrastać gotowość do przezwyciężania złych skłonności i osiągnięcia wolności wewnętrznej, aby służyć Mu poprzez pracę w trojakim wymiarze: duchowym, umysłowym i fizycznym.

Ks. Markiewicz był także żarliwym apostołem trzeźwości, czcicielem Niepokalanej i... prorokiem. Jedna z jego przepowiedni dotyczyła polskiego papieża. W dramacie „Bój bezkrwawy", wydanym w 1908 r., zamieścił słowa Anioła Polski z 3 maja 1863 r.: „Najwyżej zaś Pan Bóg Was (Polaków) wyniesie, kiedy dacie światu wielkiego Papieża!".

Proces beatyfikacyjny ks. Bronisława Markiewicza rozpoczął się w 1958 roku, a 2 lipca 1994 roku został promulgowany dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. Jako cud, wymagany do beatyfikacji, zakwalifikowano uzdrowienie ks. Romana Włodarczyka, który 31 lipca 1994 r. doznał rozległego wylewu krwi do mózgu i przez sześć tygodni nie odzyskiwał przytomności. Lekarze orzekli porażenie połowiczne z afazją, świadczące o wystąpieniu dużego obszaru niedokrwienia lewej półkuli mózgu. W tym czasie michalici rozpoczęli modlitwy o zdrowie dla ks. Włodarczyka, a jeden z nich, ks. Kustra, wspomina, że w modlitwę o uzdrowienie włączyła się cała jego parafia: każdą Mszę św. i każde nabożeństwo kończyły prośby zanoszone za przyczyną Sługi Bożego ks. Markiewicza.

23 października nastąpił zwrot: stan zdrowia pacjenta w widoczny sposób się poprawił, zaczął odzyskiwać świadomość, mowę i władzę w kończynach, a biegli zanotowali później m.in.: „ani literatura fachowa, ani nasza wiedza i praktyka medyczna nie pozwalają nam na stwierdzenie analogicznego lub chociaż zbliżonego przypadku wycofania się objawów neurologicznych w jednostce chorobowej, jaką był dotknięty ks. Roman Włodarczyk". Michalici nie mają wątpliwości, że ich modlitwy zostały wysłuchane, więc powołali komisje lekarskie i teologiczne, zgromadzili wszystkie dokumenty, a następnie przesłali je do watykańskiej Kongregacji ds. Świętych.

Miłosierny apostoł słowa

Ksiądz Ignacy Kłopotowski przyszedł na świat 20 lipca 1866 r. we wsi Korzeniówka. Po przyjęciu święceń kapłańskich poznał w pracy duszpasterskiej rozmiary nędzy materialnej i duchowej oraz zacofanie znacznej części społeczeństwa zaboru rosyjskiego. Podjął więc wielki trud prowadzący do przezwyciężenia tego stanu.

Zaczął od dzieł charytatywnych. Dzięki wsparciu zamożnych ziemian tworzył ochronki dla sierot, szkoły rzemieślnicze, warsztaty dla bezdomnych, noclegownie, przytułki dla niewiast upadłych oraz domy opieki dla ludzi starych. Rychło zaczął redagować broszurki dla najuboższych, wydawane w milionach egzemplarzy, upowszechniające zasady wiary i moralności chrześcijańskiej oraz naukę społeczną Kościoła. Był redaktorem i wydawcą dziennika „Polak-Katolik", tygodnika „Posiew", miesięczników „Dobra Służąca", „Kółko Różańcowe", „Głos Kapłański" i „Anioł Stróż"; wznowił również wydawanie „Przeglądu Katolickiego".

Po przeniesieniu w 1908 r. do Warszawy zaczął tworzyć Dom Prasy Katolickiej z drukarnią, wydawnictwem oraz księgarnią. Przy kościele św. Jacka założył tanią kuchnię oraz zakład dla sierot i starców, którymi opiekowały się siostry szarytki. Do pracy w noclegowni dla bezdomnych sprowadził z Krakowa albertynki. Od 1919 r. był proboszczem parafii MB Loretańskiej i dziekanem praskim. 31 lipca 1920 r. założył kontemplacyjno-czynne Zgromadzenie Sióstr Loretanek, powierzając im misję apostolstwa słowa drukowanego. Został ich ojcem duchowym i przełożonym. Zmarł 7 września 1931 r. na zawał serca. Beatyfikacja wieńczy proces, który trwał od 1988 r.

Męczennik komunizmu

Władysław Findysz pochodził ze wsi Krościenko Niżne k. Krosna, gdzie urodził się 13 grudnia 1907 r. Po ukończeniu przemyskiego seminarium duchownego był wikarym, a potem został proboszczem w Nowym Żmigrodzie. Podczas wojny, przed wysiedleniem, wspierał materialnie ludzi potrzebujących, a z parafianami wywiezionymi do Niemiec na przymusowe roboty utrzymywał kontakt korespondencyjny.

Po wojnie wrócił do parafii i organizował pomoc dla poszkodowanych, m.in. dla Łemków, chroniąc ich przed wysiedleniami w ramach akcji „Wisła". Zainteresowało się nim UB, które już od 1946 r. rozpoczęło inwigilację kapłana; w ich ewidencji figurował jako znany „z wrogiej postawy". Wkrótce zaczęły się represje: w 1952 r. został zawieszony w obowiązkach katechety miejscowego liceum, a kilka miesięcy później odmówiono mu przepustki na pobyt w strefie nadgranicznej, utrudniając kontakt z częścią parafian. Był dziekanem żmigrodzkim, gdy w 1963 r. milicja w Jaśle otrzymała donos, że zmusza obywateli do praktyk i obrzędów religijnych. Zadenuncjowali go ludzie, którzy poczuli się urażeni listami, w których zachęcał ich do pojednania się z Bogiem i Kościołem. Tym, którzy żyli w związkach niesakramentalnych, oferował pomoc w doprowadzeniu ich do ołtarza. W taki sposób ks. Findysz realizował dzieło „soborowego czynu dobroci" (trwał Sobór Watykański II), zachęcając parafian do odnowy życia religijnego.

Oskarżony o złamanie Dekretu o ochronie wolności sumienia i wyznania w 1963 r. został aresztowany. Przewieziono go na komendę w Rzeszowie, gdzie był przesłuchiwany, a w jego mieszkaniu przeprowadzono rewizję. Był już wtedy ciężko chory - rozpoznano raka przełyku. Wkrótce odbył się pokazowy proces. Księdza skazano na dwa i pół roku więzienia. Został osadzony w rzeszowskim więzieniu, a na początku 1964 r. w Krakowie na Montelupich. Stan jego zdrowia pogarszał się, a władze nie wyrażały zgody na leczenie i operację nowotworu; dopiero po kilku miesiącach został warunkowo zwolniony w stanie skrajnego wycieńczenia. 21 sierpnia 1964 r. zmarł w Nowym Żmigrodzie w opinii świętości.

27 czerwca 2000 r. w kurii rzeszowskiej odbyła się sesja inaugurująca proces beatyfikacyjny ks. Findysza, a dwa lata później akta procesowe zostały przekazane do Rzymu. 20 grudnia 2004 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o męczeństwie ks. Findysza, ponieważ zmarł z powodu cierpień zadanych mu w więzieniu, z powodu nienawiści do wiary (in odium fidei).

opr. mg/mg