Cezaropapizm

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Cezaropapizm

Stosowana przez państwo praktyka wkraczania w sprawy kościelne pod pozorem strzeżenia interesów ludzi wierzących. W państwowej religii pogańskiej cesarze rzymscy byli odpowiedzialnymi za kult najwyższymi pontifikami. Po przejściu na chrześcijaństwo wykazywali oni często brak poszanowania dla niezależności porządku kościelnego. Kiedy cesarstwo przetrwało głównie na Wschodzie, władcy bizantyńscy zaczęli panować nad patriarchami, zwłaszcza przed kryzysem między Wschodem, a Zachodem w roku 1054. Wielu bizantynologów odrzuca mówienie o „cezaropapizmie” jako mylące, gdyż Kościół i państwo zarówno, w przeszłości, jak i teraz powinny ze sobą współpracować. Zob. chrześcijaństwo bizantyńskie, Kościół i państwo, symfonia, Źródła Wschodniego Prawa Kanonicznego.

opr. mg/mg