Po co praktykować, gdy się wierzy?

Alain Quilici OP, Denis La Balme

PO CO PRAKTYKOWAĆ, GDY SIĘ WIERZY?

"Jestem katolikiem niepraktykującym", czy nawet częściej: "Jestem wierzącym niepraktykującym", to sformułowania, które wcale nie należą dziś do rzadkości. Wielu ludzi odnajduje się w tego rodzaju deklaracjach. Nabrały one cech utartych formuł. Przestają nas nawet zdumiewać. Wręcz porażają swoją banalnością.
Denis La Balme, jako filozof, postanowił rozważyć na nowo znaczenie powyższych sformułowań. Alain Quilici, dominikanin, autor wielu książek, nie pozostał natomiast obojętny wobec faktu, że praktyki religijne traktowane są jako opcja, którą da się pominąć. Rozważania obu autorów wzajemnie się dopełniają, podejmując istotny dziś temat: Po co praktykować, gdy się wierzy?
ISBN: 978-83-7823-047-2

PRZEDMOWA

„Jestem katolikiem niepraktykującym”, czy nawet częściej: „Jestem wierzącym niepraktykującym”, to sformułowania,  które  wcale  nie  należą  dziś  do  rzadkości. Wielu ludzi odnajduje się w tego rodzaju deklaracjach. Na­­brały one cech utartych formuł. Przestają nas nawet zdumiewać. Wręcz porażają swoją banalnością.

Denis La Balme, jako filozof, postanowił rozważyć na nowo znaczenie powyższych sformułowań. Z logicznego punktu widzenia stawia sprawę następująco: czy nie ma sprzeczności w tym, że dana osoba uważa się za wierzącą i niepraktykującą? Czy wiara i praktyki religijne nie są czymś nierozłącznym? Jego wywód zmierza do refleksji nad samą możliwością bycia wierzącym niepraktykującym. Taka jest treść pierwszej części niniejszej książki. Denis La Balme sięga do źródeł tego współczesnego podejścia, odwołując się między innymi do myśli Jeana-Jac­quesa Rousseau.

Alain Quilici, dominikanin, autor wielu książek, nie pozostał natomiast obojętny wobec faktu, że praktyki religijne traktowane są jako opcja, którą da się pominąć. Zbyt wielu wierzących, również wierzących katolików, uważa wprawdzie wiarę za coś istotnego, lecz jej praktykowanie za sprawę drugorzędną. Ludzie dziś — twierdzi Alain Quilici — powinni odnaleźć drogę do prawdziwego Pokarmu, do samego źródła Życia. Jest rzeczą godną pożałowania, że wielu zagubiło wrażliwość na piękno celebracji eucharystycznej. Świadom tego, że niepraktykujący katolicy nie dostrzegają skarbu, który jest tak blisko, Alain Quilici OP proponuje, żeby mówić, wręcz obwieszczać znaczenie praktyk religijnych w życiu wierzących.  Jego  wywód  zawarty  został  w  drugiej  części książki.

Rozważania obu autorów wzajemnie się dopełniają. Denis La Balme pyta: „Czy można wierzyć i nie praktykować?”, zaś Alain Quilici OP stawia nas wobec kwestii: „Dlaczego praktykować, gdy się wierzy?”. Obaj uznali za ważne, by w Aneksach, odwołując się do specjalistów, ukazać relacje zachodzące między wiarą a praktyką w innych religiach. W niniejszej książce, będącej kolejnym owocem ich współpracy^[1], podejmują delikatny temat, którego dzisiaj nie sposób pominąć.