Znaki na niebie i ziemi

Bogu osobiście musi szczególnie zależeć na odnowie naszej wiary. Zapewne nie bez powodu

Cuda nie dzieją się przypadkiem. Wynikają z wiary lub do wiary mają prowadzić. A cudów w naszej Ojczyźnie jest ostatnio sporo.

Na początku tygodnia pojawiała się informacja o niezwykłym zdarzeniu w parafii św. Jacka w Legnicy. Na komunikancie upuszczonym na posadzkę i wrzuconym do naczynka z wodą pojawiała się krwawa plama. Część najświętszych postaci, które nawet po konsekracji pozostają dalej pod względem fizycznym tylko pszenicznym chlebem, w niewytłumaczalny sposób zmieniła się w krwawiącą tkankę. Specjalistyczne badania w Zakładzie Medycyny Sądowej we Wrocławiu wykazały, że jest to fragment ludzkiego ciała, prawdopodobnie mięśnia sercowego. Zmiany, które dają się zauważyć w tej tkance, są charakterystyczne dla tych, jakie zachodzą podczas agonii.

Podobne zjawisko miało miejsce zaledwie przed ośmiu laty w podlaskiej Sokółce. Tam również stwierdzono, że tkanka, która pojawiła się w Hostii, to fragment ludzkiego serca. Potwierdziło to dwoje naukowców z Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Warto przy tym dodać, że również włoscy naukowcy, którzy przed czterdziestu laty badali relikwie najgłośniejszego chyba na świecie cudu eucharystycznego w Lanciano, stwierdzili, że jest to fragment mięśnia sercowego człowieka pochodzącego najprawdopodobniej z Bliskiego Wschodu. Oczywiście, wszystko można uznać za zbieg okoliczności albo złożyć na karb rzekomej niedokładności badań. Ale czy nie za dużo tych zbiegów okoliczności? Czy nie są to raczej znaki?

Kościół ze spokojem podchodzi do nadzwyczajnych zjawisk, szczególnie kiedy dotyczą one Eucharystii. Zgodnie z naszą wiarą, podczas każdej Mszy Świętej na słowa konsekracji chleb przemienia się przecież w Ciało Chrystusa, a wino w Jego Krew. Tylko tego nie widać. To, co się stało w Legnicy, a wcześniej w Sokółce, byłoby więc wizualnym potwierdzeniem największego cudu, który dokonuje się codziennie. Chrystus obecny jest w każdej Hostii, nie tylko w tej krwawiącej. Dobrze nawet, że nie wszystkie Hostie krwawią, bo byłby problem ze spożywaniem Ciała Pańskiego w tak realistycznej postaci. Ale te, które krwawią, są mocnym impulsem, zwłaszcza dla tych, którzy potrzebują zobaczyć i dotknąć, żeby w coś uwierzyć – jak św. Tomasz. Chociaż „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Znaków i okoliczności, które mobilizują nas do odnowy wiary, mamy w roku jubileuszu chrztu o wiele więcej. Do zauważalnego ożywienia religijnego przyczyniają się jak co roku Święta Paschalne, ale zapewne także obchody ważnych dla Kościoła i narodu rocznic. Początek kwietnia to przecież ciągle jeszcze żywe wspomnienie umierania św. Jana Pawła II, jak i pamięć bolesnej katastrofy smoleńskiej. Takie wydarzenia tradycyjnie jednoczą Polaków wokół wartości narodowych i wokół Kościoła. W konfrontacji ze śmiercią czy z narodowymi tragediami Kościół jest dla nas od ponad tysiąclecia zawsze niezawodnym oparciem. Na te doświadczenia nakładają się jeszcze przygotowania do Światowych Dni Młodzieży w Krakowie i bankructwo ideologii multikulti, zakładającej totalny relatywizm i pogardę dla chrześcijaństwa. Zdaje się, że obserwacja skutków tej ideologii w Europie Zachodniej wystarcza Polakom, aby zdecydowanie odrzucili projekty przeszczepiania jej na nasz grunt. O tym, że chrześcijaństwo jest dzisiaj ostatnim ratunkiem dla Europy, mówi nawet premier Wielkiej Brytanii, gdzie jeszcze niedawno wyznawcy Chrystusa tracili pracę za krzyżyk na szyi albo za modlitwę nad łóżkiem pacjenta.

Klimat w Polsce do świętowania jubileuszu 1050. lat chrztu jest wyjątkowo dogodny. Zupełnie inaczej niż to było przed pięćdziesięciu laty, a nawet jeszcze przed rokiem. Między rządzącymi a Kościołem nie ma zasadniczych różnic w podejściu do najbardziej istotnych dla narodu i dla wiary spraw. Różnice mogą dotyczyć jedynie sposobów i tempa dochodzenia do wspólnie akceptowanych celów. Współczesne Państwo Polskie wie, jak kruche jest bez Kościoła, a Kościół w Polsce pamięta, czym kończy się dla niego kryzys lub upadek państwa. Wyrastamy z tego samego źródła chrzcielnego. Godne uczczenie tego źródła przez najwyższych przedstawicieli naszego Kościoła i naszego Państwa może być również przyczynkiem do odnowy własnej wiary.

Za to wszystko już teraz trzeba Bogu dziękować. Wiele znaków na niebie i na ziemi wskazuje, że Bogu osobiście na odnowie naszej wiary musi szczególnie zależeć. Zapewne nie bez powodu.

"Idziemy" nr 16/2016

opr. ac/ac