Laudis canticum - Pieśń chwały

„Pieśń chwały, rozbrzmiewającą w niebie przez całą wieczność i wprowadzoną na to nasze ziemskie wygnanie przez Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana, podejmuje Kościół od tylu już wieków w sposób stały i wierny, nadając jej wspaniałe i różnorodne formy” — to zdanie bł. Pawła VI otwierające konstytucję apostolską Laudis canticum przywołuję oczywiście nie bez powodu. Tak się bowiem złożyło, że w miesiącu, w którym mija 45 lat (dokładnie 1 listopada) od podpisania tego dokumentu wprowadzającego w życie Kościoła odnowioną po Vaticanum II modlitwę brewiarzową, w naszym miesięczniku kończymy cykl tematyczny poświęcony liturgii godzin. W bieżącym numerze ostatnia, siódma odsłona teologii liturgii godzin i teologii hymnów brewiarzowych, tym razem na obchody związane ze świętymi.

Przez 3 lata, od stycznia 2013 roku, pochylaliśmy się nad tą szczególną modlitwą, która jest oficjalnym, liturgicznym „głosem umiłowanej Oblubienicy Chrystusowej”, wielbiącym Ojca w niebie, uświęcającym czas i ludzi na ziemi. Na naszych łamach pojawiły się w tym temacie 62 artykuły omawiające liturgię godzin od strony historycznej, teologicznej i liturgicznej. Dziękuję wszystkim autorom za ich cenny wkład w przybliżenie czytelnikom tej formy modlitwy, w pogłębienie jej rozumienia i sprawowania u tych, którzy ją na co dzień lub od święta praktykują.

Od wielu osób, duchownych i świeckich, otrzymywaliśmy w Redakcji pozytywne głosy, potwierdzające, że podjęcie tego tematu było bardzo dobrym pomysłem. Za wszystkie te inspiracje również dziękuję. Od razu zapowiem, że w planach mamy — podobnie jak to było wcześniej w przypadku omawiania Mszy Świętej — opublikowanie tych tekstów razem. Ufam, że książka „Liturgia godzin — rozumieć, aby lepiej uczestniczyć” ukaże się w pierwszej połowie przyszłego roku.

Życzenia i nadzieje, jakie mam na zakończenie tego cyklu, wyraził bł. Paweł VI w cytowanej już konstytucji: „jest rzeczą całkowicie słuszną i pożądaną, by ta właśnie modlitwa przeniknęła do głębi wszelką modlitwę chrześcijańską, ożywiała ją, była jej siłą kierowniczą, znajdowała w niej swój wyraz i stawała się skutecznym pokarmem duchowego życia Ludu Bożego”. Oby tak było, oby coraz bardziej i piękniej była to „codzienna modlitwa Ludu Bożego” — całego, nie tylko duchowieństwa i osób konsekrowanych.

Nowy rok liturgiczny i duszpasterski przyniesie więc w naszym miesięczniku nowe treści. To będzie bardzo szczególny rok, bo w całym Kościele rozpoczyna się Nadzwyczajny Rok Święty — Jubileusz Miłosierdzia, a w naszej Ojczyźnie będziemy przeżywać 1050. rocznicę chrztu Polski i Światowe Dni Młodzieży. I to właśnie wokół tych wydarzeń będziemy się koncentrować. A rozpoczynamy już w tym miesiącu wprowadzeniem w temat Roku Miłosierdzia.

Oczywiście, na swoich miejscach pozostaną stałe cykle związane ze sztuka, muzyką, liturgiczną służbą ołtarza, katechezą i sprawami Polonii. Duszpasterze będą mogli korzystać z bogatego dodatku homiletycznego.

Zapraszam więc do przeżywania z nami kolejnego roku liturgicznego i jego bogatych treści.

opr. ab/ab