Sacerdos alter Christus [1]

wybór i opr. ks. Bogusław Kozioł TChr Ignacy Posadzy TChr Dzieła. Tom I. O Kapłaństwie, Eucharystii i Kościele ISBN: 978-83-60214-31-X Książka otwierająca czterotomową serię publikacja, w której zebrano konferencje, kazania, przemówienia, listy oraz modlitwy nawiązujące do kapłaństwa, Eucharystii i Kościoła autorstwa o. Ignacego Posadzego, współzałożyciela Towarzystwa Chrystusowego. Wydanie źródłowe tekstów o. I. Posadzego zostało opracowane przez ks. Bogusława Kozioła, a bazę stanowiły materiały zebrane w trakcie procesu beatyfikacyjnego i znajdujące się w Archiwum Postulatora w Puszczykowie. Wyd. I. Tom I. Wybrane fragmenty: O kapłaństwie • Sacerdos alter Christus [1] • Sacerdos alter Christus [2] • Miłość i poświęcenie dla idei kapłaństwa • Praca dla idei kapłaństwa • Współcierpienie z Chrystusem • O Mszy Świętej • Eucharystia • Instrukcja — o Komunii Świętej • Kościół • Namiestnik Chrystusowy • Instrukcja dla kapłanów w czasie rekolekcji •

Sacerdos alter Christus [1]

Źródło: Archiwum Postulatora
I. Posadzy. Konferencje. Kapłaństwo, t. II, s. 64-65

Pierwszym obowiązkiem kapłana jest odtwarzać podobieństwo do Chrystusa—Arcykapłana w sobie. Upodobnienie to dokonuje się przez miłość. A miłość ta winna się przejawiać w dwóch czynnikach, które są jednocześnie jej ubezpieczeniem. Są to: prymat modlitwy i duch ofiary.

Prymat modlitwy w praktyce. Nie opuszczać żadnej praktyki pobożnej. Wyjątek przewidziany przez Ustawy. Jest to możliwe, jeśli dobrze rozłoży się czas (wstanie, spoczynek, nie marnować czasu na niepotrzebne rozmowy oraz zajęcia).

Hierarchia wartości:

— to, co obowiązkowe;

— to, co pożyteczne;

— to, co przyjemne.

Zwalczać formalizm, rutynę, bezmyślność.

„Brewiarz może być źródłem codziennego wzrastania w świętości albo może on modlitwę, która jest właściwym środkiem uświęcenia, uczynić tak bezwartościową, że wywoła skutek odwrotny. Po prostu na Brewiarzu może się kapłan oduczyć modlitwy i to w sposób, któremu pod względem kanonicznym nic nie można zarzucić. Okoliczność ta sprawia, że nie odczuwamy niepokoju sumienia, co samo w sobie już jest niepokojące” (Pfliegler).

— O. Faber — Mało czerpiemy korzyści, bo nie przeżuwamy, ale połykamy łaski.

— Msza św. w centrum życia i działania kapłańskiego.

— Dzień skupienia — jego znaczenie. Punktualny przyjazd. W razie niemożności odprawić prywatnie. Pomocą będzie służył referat dla spraw rekolekcji.

— Duch ofiary.

— Ofiara ubóstwa.

— Ofiara posłuszeństwa.

— Ofiara pracy kapłańskiej (charakterystyczny duch Towarzystwa).

Ubóstwo

Pokusa niezależności jako reakcja po skrępowaniu seminaryjnym. W seminarium bierze pozwolenie na pożyczenie kapelusza, a w kilka miesięcy po święceniach bez pozwolenia wysyła paczki, zatrzymuje podarunki, przetrzymuje pieniądze.

Dla Neoprezbiterów — brak „sentire cum Societate”. Neoprezbiter na zastępstwie wkrótce po święceniach otrzymuje pierwsze pieniądze — 2000 zł., za które kupuje radio. Gdzie jest wyczucie? Co powiedzieć o synu, który mając ubogą matkę, za pierwszą pensję kupuje sobie luksusowe radio?

Ofiara czystości

Pfliegler: „Prawda wyrażona w słowach Sacerdos segregatus a populo jest jasno zaakcentowana w Kościele zachodnim przez przyjęcie celibatu, który nakazuje należeć wyłącznie do Boga. Powołanie kapłańskie jest powołaniem bohaterskim. Celibat jest próbą siły i zdecydowania się na tę bohaterską postawę. Kościół potrzebował zawsze i potrzebuje tym bardziej dziś w szeregach kapłańskich tylko bohaterów. Ta ofiara jest w Jego oczach probierzem szczerości i zdecydowania na bohaterstwo”.

Nie patrzeć na to, czego się wyrzekam, ale na to, co zyskuję przez celibat — dla siebie i dla apostolstwa.

Ofiara posłuszeństwa

Posłuszeństwo to charakterystyczna cecha, która odróżnia ducha Chrystusowego od ducha antychrysta. Jest to cecha prawdziwych reformatorów. Wróg numer 1 posłuszeństwa — krytycyzm. Na kursie dla apostołów prawdy wskazano, że: „Kościół nie obawia się krytyki, ale potępia krytycyzm, który niszczy wszelką wartość i odrzuca autorytet”.

Rozróżnienie między krytycyzmem a zdrową krytyką. Jak się przejawia jedno i drugie? „Po owocach poznacie je”.

Środki zaradcze:

— szczerość wobec przełożonych;

— wznosić się ponad własne „ambicyjki” i osobiste urazy;

— pokora: „On ma róść, a ja się umniejszać”.

Modlitwa i ofiara drogą do zjednoczenia z Chrystusem i do upodobnienia się do Chrystusa—Arcykapłana, ale również tajemnicą owocnego apostolstwa. Ofiary związane z posługiwaniem kapłańskim. Przyjmować je z poddaniem, bez szemrania. Nie robić z siebie bohatera, nie przechwalać się. Zbawienie dusz powierzonych domaga się i naszej cząstki dopełniającej mękę Chrystusa. „Potrzeba dziś mniej mówców na katedrach, więcej za to ofiarników rozpiętych na krzyżu miłości”.

opr. ab/ab