Dla Boga najbardziej liczy się pokora. Święty Jan Chrzciciel był w swoim czasie najpokorniejszym z ludzi, dlatego jest przez Chrystusa nazwany największym w królestwie Bożym, ale jeśli znajdzie się na ziemi ktoś bardziej pokorny od niego, będzie większy od Jana w królestwie niebieskim. To jest logika Boga. Droga do chwały wiedzie przez kenozę, czyli przez uniżenie. Ziemscy królowie i cesarzowie zadawali gwałt i przemoc, i w ten sposób pokazywali swoją siłę. Obywatele królestwa Bożego ukazują swoją siłę nie przemocą, ale właśnie pokorą.

Księga Mądrości Syracha (48,1-11) zapowiada powtórne przybycie na świat proroka Eliasza. Naród Izraelski wierzył, że zanim ukarze się Mesjasz, prorok Eliasz przybędzie, aby przygotować mu drogę. Właśnie taką rolę spełnił św. Jan Chrzciciel. Stał on się głosem wołającym na pustyni. Głosem Boga wzywającym ludzi do nawrócenia. W ten sposób część Izraelitów była gotowa na przyjście Chrystusa. Byli gotowi, uwierzyli i stali się jego uczniami.

Przejmująca jest pokora proroka, zarówno Eliasza jak i Jana. Jeden i drugi prorok nie koncentrują swojego przepowiadania na sobie, ale uważając siebie jedynie za narzędzie Boga, całe swoje życie podporządkowują misji głoszenia Bożego orędzia. Pokora jest cnotą, która w sposób właściwy ukazuje proporcje między Bogiem a mną, Jego stworzeniem. Bóg pokonuje tę ogromną przepaść własną pokorą. Staje się kruchym stworzeniem, dzieckiem, jednym z nas, aby w ten stać się bliskim dla każdego człowieka.