Wzorcem dialogu człowieka z Bogiem jest modlitwa „Ojcze nasz”, której nauczył Apostołów, a za ich pośrednictwem także nas Jezus Chrystus. Jej wyjątkowość́ nie jest zawarta w słowach, ale w postawie dziecka ufającego kochającemu Ojcu, w szukaniu w pierwszej kolejności Bożej chwały, a w dalszej naszego pożytku.

„W modlitwie «Ojcze nasz» przedmiotem trzech pierwszych próśb jest chwała Ojca: uświęcenie Jego imienia, przyjście Królestwa i wypełnienie woli Bożej. Cztery pozostałe przedstawiają̨ Mu nasze pragnienia: są̨ to prośby dotyczące naszego zżycia – jego podtrzymywania i leczenia z grzechów; dotyczą̨ one także naszej walki o zwycięstwo dobra nad złem” (KKK 2857).

Wartość́ modlitwy nie wynika z wypowiedzianych słów lub użytych formuł, lecz z relacji, które tworzy. Jest wyrazem wiary oraz nadziei pokładanej w Bogu, a także miłości, którą pozwala przyjąć́ i okazać́ Bogu i ludziom. Podczas modlitwy wyrażamy to, co przeżywamy i to, co nas współtworzy. Dlatego okazujemy Bogu wdzięczność́, przepraszamy za grzechy, prosimy o dary oraz bezinteresownie Boga uwielbiamy.

Modlitwy nie możemy nauczyć́ się̨ raz na zawsze. Aby dojrzewała i coraz pełniej odpowiadała na Bożą łaskę, wymaga pielęgnacji, zaangażowania intelektu, woli, uczuć́, relacji międzyludzkich, historii życia, a nawet naszego ciała.