Ciśnienie absurdu

Boży wariaci - fragmenty rozdziału poświęconego Kiko Argüello

Ciśnienie absurdu

Teatr, który współtworzył młody Kiko, wystawiał między innymi dramat Sartre'a Przy drzwiach zamkniętych. Jego akcja rozgrywa się w piekle, a główni bohaterowie to trójka nieszczęśników, którzy trafili tam po śmierci: dezerter, dzieciobójczyni i lesbijka. Garcin, Estella i Ines — bo takie noszą imiona — zostają zamknięci w jednym z piekielnych pokoi i bezskutecznie próbują ukryć przed sobą sekrety własnego życia. Kłamią na potęgę, by tworzyć iluzję własnej niewinności i prawości, ale przychodzi czas, kiedy prawda o zbrodniach każdego z nich i tak wychodzi na jaw. Wspólne przebywanie ze sobą zamienia się dla całej trójki w okrutną udrękę, a najgorszą z kar okazuje się cudze spojrzenie, które uniemożliwia kłamstwo. To właśnie z tej sztuki wywodzi się słynne powiedzenie Sartre'a: „Piekło to inni”.

Młody Argüello, pracując przy rzeczonym spektaklu, nie mógł nawet podejrzewać, że najpopularniejsze sentencje Sartre'a, z ową: „Piekło to inni” na czele, staną się w przyszłości dla niego punktem wyjścia do misji jego życia: ewangelizacji, i że wciąż wybrzmiewać będą w głoszonych przez niego katechezach opiewających sens życia i miłość między ludźmi.

A skoro już mowa o Satrze, to jakiś czas temu świat obiegła wieść, że ten niewzruszalny dwudziestowieczny cesarz ateizmu nawrócił się na łożu śmierci. Informację tę potwierdziło dwóch uznanych biografów filozofa. Wróćmy jednak do młodzieńczego kryzysu naszego bohatera. „Pod wpływem filozofii Sartre'a upewniłem się, że Bóg jednak nie może istnieć, że Go nie ma. Niemal fizycznie poczułem, jak zamyka się dla mnie niebo, jakby wszystko było zabetonowane. Doszedłem do wniosku, że moim przeznaczeniem jest mężnie akceptować, że dzisiaj istnieję, ale jutro przestanę istnieć, nie wymyślając przy tym żadnego nieba, żadnej fabuły” — twierdził Kiko.

dalej >>