Jezus krytykuje tych, którzy czynią dobro, aby inni je widzieli. Praktyki religijne czy uczynki miłosierdzia nie mają bowiem służyć autopromocji, zwróceniu na siebie uwagi wspólnoty czy nawet Boga, ale przybliżaniu się do Stwórcy, naśladowaniu Jego miłości. Czyste intencje i brak afiszowania się zostaną też docenione, ponieważ „Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.

Najbardziej widocznym obrazem tej zasady jest dawanie jałmużny. Od początku chrześcijaństwa było ono cenione, dlatego dla niektórych stało się sposobem na promowanie się we wspólnocie. Takie zachowanie bardzo szybko jednak spotkało się z dezaprobatą Chrystusa, ale i Jego uczniów, co pokazuje historia Ananiasza i Saphiry, którzy zostali wykluczeni ze wspólnoty (Dz 5,1-11).

Podobnie w przypadku modlitwy, która dla faryzeuszy stała się okazją do chełpienia się pobożnością. Taka postawa nie miała jednak nic wspólnego z relacją z Bogiem. Dlatego Jezus mówił, że lepiej zamknąć się w izdebce i modlić się w tajemnicy, poświęcając czas i uwagę Bogu, a nie otaczającym gapiom. On sam wielokrotnie wychodził na górę, pustynię czy do ogrodu sam, osobno.

Również praktyce postu towarzyszyły wówczas widoczne znaki zewnętrzne. Żydzi w tym czasie nie myli twarzy, nie czesali włosów, nosili skromne ubranie. Nie podobało się to Synowi Bożemu, dlatego zachęcał, by w czasie postu umyć twarz i namaścić głowę. W ten sposób pokutna praktyka nie będzie okazją do odebrania nagrody w postaci pochwał i podziwu obserwujących. A zatem: nie afiszuj się!