Potrzebujemy w życiu przewodników. Także inni potrzebują naszego prowadzenia. Dotyczy to rodziców i dzieci, nauczycieli i uczniów, księży i wiernych. Dobrym przewodnikiem może być tylko ten, kto zna drogę i cel wędrówki. Natomiast ze strony złych przewodników, którzy nie znają drogi, ani celu, grozi nam niebezpieczeństwo pobłądzenia i życiowej katastrofy.

Oko jest bardzo wrażliwym narządem zmysłu. Od stanu jego zdrowia zależy całe nasze życie. Belka i drzazga to większy lub mniejszy kawałek drewna. Są wiec w gruncie rzeczy tym samym, a różnica polega tylko na wielkości. Stąd być może tak łatwo przychodzi nam dostrzeganie u innych tego, z czym sami mamy problem.

Kto ma w oku belkę jest nią oślepiony. To sytuacja człowieka, który nie przyznaje się do własnych grzechów. Widzi je tylko u innych i chce zmieniać świat moralizatorsko korygując bliźnich. Taka postawa może być różnie motywowana. Pomocą w przemianie życia albo pragnieniem poczucia się lepszym na tle drugiego człowieka. W pierwszym przypadku, motywem działania jest miłość bliźniego, a w drugim egoizm.

Piętnowanie słów i czynów bliźnich – nawet w pełni uzasadnione – jest niewystarczające, aby osiągnąć pokój serca. W tym celu konieczne jest przyjęcie miłosierdzia w sakramencie pokuty i pojednania. Wpierw trzeba sobie pomóc, aby następnie pomagać innym.