Pan Jezus tłumaczy najgłębsze tajemnice naszej wiary sięgając po przykłady z życia codziennego. Zna je doskonale. Bóg, który stał się człowiekiem, nauczył się od swojej matki, jak naprawiać ubranie, a jego ziemski ojciec pewnie wyjaśnił Mu przy jakiejś okazji, dlaczego nowe wino należy wlewać do nowych bukłaków. Stał się tak bliski nam i mówi do nas językiem codzienności, abyśmy pojęli nie tylko kim jest Bóg, ale też kim jesteśmy my.

W dzisiejszej przypowieści tłumaczy, czym jest zbawienie, które nam ofiaruje. To nowe życie. Pan Jezus nie przyszedł po to, aby poprawić coś w religii mojżeszowej. Była ona koniecznym etapem drogi zbawienia, ale teraz przyszedł czas, aby religię jedynego Boga uczynić drogą zbawienia dla każdego człowieka. Chce „uczynić wszystko nowe” (Ap 21,5). Na pierwszym miejscu „nowym” czyni każdego z nas.

„Młode wino wlewa się do nowych bukłaków”. Boże życie w nas zaczyna się od Chrztu świętego. Teologia mówi o ponownym narodzeniu i nie jest to tylko metafora. W nas naprawdę zaczyna się nowe życie, choć w sensie biologicznym organizm po przyjęciu sakramentu nie ulega zmianie. Zachowuję moją tożsamość, to ja się rodzę ponownie, na świecie nie pojawia się nowa osoba. Pan Jezus mówi o nowych bukłakach, a nie żeby młode wino wlewać np. do wazy. Ale ja zaczynam żyć innym życiem, Jego życiem.

Trudniejszy do zrozumienia wydaje się przykład z łatami. Chrzest oznacza nowe ubranie, ta metafora pojawia się w Nowym Testamencie wielokrotnie. Czym będą łaty z nowego sukna? Bóg „naprawia” nas w sakramencie pokuty. Możemy mieć nieskończoną ilość łat, byleby pasowały one do nowego ubrania. Potrzebujemy nieustannie się nawracać. Dla chrześcijanina naprawa swojego życia zawsze oznacza zwrócenie się ku Bogu. Tylko on ma odpowiednie „łaty”. Praca nad charakterem, a w określonych przypadkach pomoc psychologiczna, służy odbudowie człowieka po niezawinionych zranieniach. Jednak wobec grzechu są to środki niewystarczające. Aby Chrystus znowu zaczął w nas żyć potrzebujemy Jego łaski, której On nigdy nam nie odmawia.