Wielki Piątek i liturgia na cześć Męki Pańskiej to niezwykły dar Kościoła dla świata. To zanurzenie się w słowie Bożym i tekstach liturgicznych, które porywają serce do przejmującego współcierpienia z Jezusem, do przeproszenia Go za grzechy. To compassio z Umęczonym Panem w niezwykły, pełen żaru sposób ujął ks. Wawrzyniec Stanisław Benik (1674-1720), wybitny kaznodzieja, poeta, patriota i… autor nabożeństwa pasyjnego „Gorzkie Żale”, proboszcz z Mławy. Napisał m.in. te słowa, które śpiewają ze wzruszeniem kolejne pokolenia, aż do dziś: „Upał serca swego chłodzę, gdy w przepaść męki Twej wchodzę” (Gorzkich Żale, Pobudka). Wejść w tę przepaść razem z Chrystusem. 

A przecież ilu z nas w coś takiego już weszło: wszystkie zdrady, które osłabiły w nas ufność wobec bliźniego, chwile samotności i opuszczenia, zranienia fizyczne i duchowe, ciemne odmęty depresji. Dotknięty złem świata człowiek leczony liturgią oddaje się Bogu, żywo w niej obecnemu. Serce ludzkie ufa, że zawierza się Temu, który kocha nas do szaleństwa, oddając swego Syna - Posłusznego dla nieposłusznych. On umarł za wszystkich ludzi bez wyjątku. Nie ma, nie było i nie będzie żadnego człowieka, za którego nie cierpiałby Chrystus. 

Oczywiście te cuda łaski mogą się stać tylko za naszą zgodą. Jednak coś bezcennego dodał tutaj brat słynnego aktora Henryka, ks. Stanisław Bista (1929-1985). Napisał kiedyś tak: „Owszem, Bóg jest bezbronny wobec naszej wolności, ale też i nasza wolność, nie jest w stanie zabronić Mu, kochać nas bez końca”.

Benik, Bista i tysiące ich współbraci w kapłaństwie. A więc Bóg chodzi po tej polskiej ziemi od wieków i wciąż powołuje. Po co? Aby stale miał kto opowiadać tę bezcenną historię krzyża, grobu, uobecniać tę mękę  i… Ciąg dalszy spowija na razie liturgiczna cisza nadziei.