„Nie wiecie, o co prosicie”. Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii wydaje się piętnować naganne zachowanie Jakuba i Jana. Z ich zuchwałej prośby o pierwsze miejsca w królestwie Jezusa płynie jednak dla nas wszystkich przestroga: można wiele lat chodzić z Jezusem i tak naprawdę Go nie poznać, można słuchać Jego nauki i jej nie rozumieć, można modlić się do Niego i swymi modlitwami budzić Jego zdziwienie. Jezus nie zabrania nam oczywiście abyśmy na modlitwie prosili Boga o chleb codzienny, o dach nad głową, o zdrowie, chciałby jednak abyśmy przede wszystkim starali się odczytywać na modlitwie Jego wolę względem nas, a nie „narzucali” Mu naszej woli. Prawdziwa modlitwa, ta, której On sam nas nauczył, koncentruje się na Bogu: „święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja” (por. Mt 6, 9-10), a nie na nas samych, jak w tym pierwszym paciorku, którego nauczyli nas rodzice: „Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój... bądź mi ku pomocy i zaprowadź mnie do żywota wiecznego”. Czy moja modlitwa wyrosła już z tego dziecięcego „ubranka”? Kto w czasie mojej modlitwy jest najważniejszy?

„Kto chce być wielkim, niech będzie sługą”. Odpowiedź Jezusa zmusza nas wszystkich do radykalnej zmiany naszej postawy wobec Niego i naszych braci. Podstawowy wymóg bycia Jego uczniem i zasiadania w Jego królestwie, to bowiem wymóg służby, aż po dar z samego siebie, na wzór Mistrza, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”. Św. Jakub zapamiętał tę lekcję i zdał z niej egzamin. Był pierwszym z grona apostołów, który „pił z kielicha Pana”, zabity przez Heroda za wierność Mistrzowi.

„Apostołowie oburzyli się na tych dwóch braci”. Wybór Ewangelii na dzisiejsze święto może nas szokować. Nie jest ona pochlebna dla bohatera dnia. Nie wychwala zalet czy zasług Jakuba,  nie opowiada o jego szczególnej relacji z Jezusem, ba, jest to raczej wstydliwa karta w życiorysie Apostoła. A jednak właśnie tę Ewangelię wybrał Kościół na dzisiejsze święto, aby nam powiedzieć, że aby być świętym nie trzeba być doskonałym i nieskazitelnym. Mimo naszych słabości i ograniczeń możemy więc być święci.