„Nie bójcie się”! Jezus wie, że nasze życie utkane jest z lęków. Tych codziennych, o rodzinę, o zdrowie, o pracę. I tych, wielkich, metafizycznych związanych z naszą śmiercią i z tym, co potem? To do nas więc, którzy boimy się zmarszczek, siwych włosów, przyśpieszonego oddechu na schodach, niechybnych znaków upływającego życia, przychodzi dzisiaj Jezus, jak do owych kobiet w Ewangelii, i mówi nam: „Nie bój się”. To jedne z najczęstszych Jego słów po zmartwychwstaniu, a w całym Piśmie Świętym, jak ktoś obliczył, użyto ich aż 365 razy, dokładnie tyle, ile mamy dni w roku. To tak, jakby każdego dnia Jezusa chciał nam powiedzieć: „Nie bój się, znam twój lęk, nie zapomniałem o tobie”.

„Idźcie i oznajmijcie”! Nieprawdopodobnie „dynamiczne” będą Ewangelie czytane przez nas w tych dniach, dniach po Zmartwychwstaniu, gdzie raz po raz Jezus będzie mówił do swoich uczniów: Idźcie, oznajmijcie, głoście! Głosić co? Jego! Chrześcijaństwo nie jest ideologią ani teorią, ale spotkaniem, doświadczeniem żywego, zmartwychwstałego Jezusa. Jak mamy Go głosić? Ktoś słusznie zauważył: nie opowiadaj ludziom o Jezusie, ale żyj tak, aby oni sami Cię o Niego pytali.

„Moim braciom”. Po zmartwychwstaniu Jezusa „interesują” tylko ci, którzy z Nim byli, którzy z Nim chodzili. Nie idzie więc do Piłata, Heroda, arcykapłanów czy starszych, choć wiele miałby im do powiedzenia (delikatnie mówiąc), idzie do swoich. Im też nie wyrzuca ucieczki, opuszczenia, zdrady, choć pewnie bardzo się tego bali. Przeciwnie, nazywa ich braćmi! Jak nigdy wcześniej! Gdy ich powoływał nazywał ich uczniami, podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy „oznajmił im wszystko, co usłyszał od Ojca” (por. J 15, 15) nazwał ich przyjaciółmi, a po Zmartwychwstaniu, gdy odkupił ich swoją męką i śmiercią, nazwał ich braćmi!

Jesteśmy siostrami i braćmi Boga, czyż może być dla nas piękniejsza nowina?