Ewangelia o relacji Ojca do Syna. Zdania potrzebne nam jak tlen. Prawdy jak lekarstwa dla świata chorego na kryzys ojcostwa. Oto wybrane perły z dzisiejszego Janowego fragmentu: dobre czyny pochodzą Boga Ojca; Ojciec poświęcił Syna i posłał na świat; Jestem Synem Bożym; mój Ojciec; Ojciec jest we mnie, a ja w Ojcu. 

Jak wielkim szczęściem jest dla nas ta niezwykła nowina, że jako siostry i bracia Chrystusa mamy kochającego Tatę. Mamy silne korzenie, które otrzymaliśmy w Duchu przybrania za synów. W tym Duchu możemy razem z Jezusem wołać - „Abba, Ojcze” (por. Rz 8,15). 

Owo „abba” w języku aramejskim niesie w sobie głęboką czułość. Można ją oddać jako: „tato, tatusiu”. Abba to wyraz składający się nieprzypadkowo z dwóch podobnych sylab. Właśnie w ten sposób dziecko formułuje swoje pierwsze słowa, którymi są najczęściej: ma-ma, ta-ta (ab-ba). Zwróćmy uwagę na powszechność tego zjawiska w językach różnych kultur i narodów na całym świecie – dwie takie same lub podobne sylaby. Wczytajmy się w nie, wsłuchajmy się w ich melodię. 

Oto angielskie: „da-ddy” i pa-ppy; niemieckie: Pa-pa, Va-ti; francuskie: pa-pa; portugalskie: pa-pai; hiszpańskie: pa-pi. Mało tego – idźmy dalej, poza Europę: w języku suahili: ba-ba; w chińskim: 爸爸 [wym. bàba]) w japońskim: 父 [wym. cici]. 

Dwie pierwsze sylaby miłości. Sylaby dziecka do rodziców.  Siły tych dźwięków Jezus doświadcza przed męką w ogrodzie Getsemani, w strachu i trwodze modlitwy do swego ukochanego Taty: „I odszedłszy nieco dalej, upadł na ziemię i modlił się, żeby – jeśli to możliwe – ominęła Go ta godzina. I mówił: «Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty!» (Mk 14,36) 

Sylaby potężnej mocy, która i nas wyzwala: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4,6-7).

Sylaby, dzięki którym razem z Nim uchodzimy od niebezpiecznych: „Starali się Go pojmać, ale On uszedł z ich rąk” (J 10,39).