Bogaty człowiek ubierał się w purpurę i bisior, i dzień w dzień ucztował wystawnie (por. Łk 16,19); to bardzo zwięzły opis życia człowieka, któremu z punktu widzenia ludzkiego powiodło się. Nie wiemy, w jaki sposób osiągnął bogactwo: dzięki swoim zdolnościom? Dzięki pomocy zamożnego ojca? Dzięki szczęściu? U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami o imieniu Łazarz, który pragnął nasycić się odpadkami ze stołu bogacza, ale nie było mu to dane (por. Łk 16,20-21). Też nie znamy jego życia i nie wiemy, dlaczego był tak biedny: pochodził z ubogiej rodziny? Roztrwonił majątek? Był człowiekiem chorym niemogącym pracować? 

Umierają obydwaj, bogacz i żebrak, i sytuacja zmienia się radykalnie: pierwszy cierpi męki, drugi jest niesiony przez aniołów. Co więcej, bogacz ma odwagę prosić Abrahama o to, aby Łazarz ochłodził mu język, bo strasznie cierpi w płomieniu. Trochę później prosi o pomoc w imieniu swoich braci, którzy, można przypuszczać, prowadzili podobny do niego tryb życia. Bogacz dopiero teraz zrozumiał, że przegrał swoje życie i może to być losem także jego najbliższych. Wcześniej nie dostrzegał innych ludzi, będąc mocno skupionym na samym sobie. Nie widział, bo nie chciał widzieć człowieka, który leżał u bramy jego pałacu. 

Dzisiejsza Ewangelia ostrzega nas nie tyle przed bogactwem jako takim, ale przede wszystkim przed zamknięciem się na innych ludzi, zwłaszcza na tych potrzebujących. Można bowiem być średniozamożnym i tak skupionym na sobie i swoich potrzebach, że nie jest się w stanie dostrzec potrzeb innych. 

Pamiętam jak w latach 80-tych ubiegłego wieku otrzymywaliśmy pomoc z Zachodu, który wysyłał nam produkty żywnościowe i rzeczy codziennego użytku, bo brakowało niemal wszystkiego w sklepach, które świeciły pustkami. Dzisiaj sytuacja się zmieniła radykalnie i zapisujemy piękną kartę w naszej historii, pomagając uchodźcom z Ukrainy i wysyłając wiele rzeczy do ich kraju, walczącego z agresorem. 

Kontynuujmy tę piękną pomoc, wiedząc o tym, że jest to szczególna okazja do tego, aby każdy z nas jeszcze bardziej otworzył się na człowieka potrzebującego. Więcej szczęścia jest w dawaniu niż braniu. Warto o tym pamiętać, zwłaszcza w tym okresie Wielkiego Postu, który nakłania nas do otwarcia się na innych. Rozejrzyjmy się w naszym środowisku i z pewnością dojrzymy niejednego Łazarza u bram naszego domu.