Pytanie o to, które z przykazań jest najważniejsze w istocie rzeczy jest pytaniem o to co w moim życiu powinno być najważniejsze, o istotę życia ludzkiego. Zabiegani wokół gąszczu spraw i problemów, zaaferowani robieniem kariery i zdobywaniem kolejnych sukcesów zawodowych, społecznych i finansowych, możemy zagubić to co jest najistotniejsze – miłość.

Od miłości wszystko się zaczyna i do miłości ostatecznie zmierza. Oczywiście można miłość zaprzedać za szklanicę poklasku, społecznego uznania, za łyżkę mętnego i krótkoterminowego sukcesu. Miłość jest tak cennym skarbem, że – jak pisze autor Pieśni nad pieśniami – „Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu, pogardzą nim tylko” (Pnp 8,7b). Miłość Boga do mnie jest cenniejsza niż całe bogactwo tego świata.

Jeden akt miłości względem Boga znaczy o wiele więcej niż jakiekolwiek dary, całopalenia, ofiary i modlitwy czynione bez miłości. Każdy akt pobożności, który nie wypływa z kochającego serca jest bez wartości. To miłość nadaje sens naszemu życiu i działaniu. Miłość sprawia, że nasze życie znajduje się na właściwych torach. Uczmy się kochać Boga całym, niepodzielnym sercem, a drugiego człowieka jak siebie samego. Jedynie ta droga wiedzie do prawdziwego szczęścia.