Krytyka zachowania uczniów, którzy ignorowali tradycję rytualnego obmywania rąk przed posiłkiem, skłania Jezusa do pouczenia dotyczącego prawdziwego znaczenia pojęć „czysty” i „nieczysty”. Przeciwstawiając się przekonaniu, zgodnie z którym wystarczy zewnętrzne obmycie, by cały człowiek odzyskał czystość, Jezus pokazuje, że w kwestii prawdziwej czystości i nieczystości nie decydują zewnętrzne rytuały, ale świadome ludzkie decyzje. Wszystko to, co zewnętrzne, jak też spontaniczne myśli, pragnienia i emocje, nie są w stanie splamić człowieka, dopóki nie są chciane, podjęte i rozwijane. Dopiero ich świadome użycie rodzi w sercu niechęć i nienawiść, gotowość do wyrządzenia zła, za którą bardzo szybko idą czyny. 

Zbytnią koncentrację na zewnętrznych rytuałach, a także fałszywe przekonanie o tym, że mogą one zapewnić nieskazitelność, Jezus nazywa obłudą. Żaden ceremoniał nie jest sam w sobie w stanie uwolnić od nieczystości. Prawdziwa nieczystość to nie tylko nierząd, wyuzdanie i cudzołóstwo – chociaż Jezus również do tych grzechów nawiązuje – ale także takie postawy, jak chciwość, przewrotność, zazdrość, pycha oraz takie czyny, jak kradzieże czy obelgi. Niezależnie od tego, co wchodzi do człowieka, problem zaczyna się wtedy, gdy przyzwala on na zło i posługuje się nim dla osiągnięcia własnych celów. Co ciekawe, ostatnim punktem w Jezusowym zestawieniu nieczystych postaw i czynów jest głupota. Pewnie Jezus ma na myśli chcianą i świadomie podtrzymywaną ślepotę, która uniemożliwia widzenie świata i siebie samego w prawdzie. W takiej sytuacji człowiek potrafi ulegać złudzeniom co do stanu własnej duszy, potrafi walczyć z wyimaginowanymi wrogami, a czasami nawet stać się usłużnym poplecznikiem niszczących ideologii i odsuwa od siebie wszelkie sygnały ostrzegawcze. Taka postawa rzeczywiście zasługuje na miano głupoty.

Prawdziwa czystość polega na przejrzystości i dobroci myśli i zamiarów. Gdzieś na dnie każdej ludzkiej istoty drzemie pragnienie takiej nieobłudnej, prawdziwej czystości. Jest ona ważna nie tylko dlatego, że wymaga jej od nas Bóg. On pragnie jej dla nas, gdyż dzięki niej człowiek żyje autentycznie, z czystym i napełnionym pokojem sercem.