Żyjemy w świecie paradoksów. Wskazania ascetyczne od wieków zalecane przez Kościół spotykają się z negatywnymi reakcjami krytyków katolicyzmu. Podważa się ich zasadność przy użyciu argumentów, że są przestarzałe, niezdrowe dla człowieka i ingerują w ludzką wolność. Z drugiej zaś strony podobne praktyki – jeśli nie nawet identyczne – podejmowane są pod wpływem religijnych praktyk odległych od chrześcijaństwa lub ze względów zdrowotnych.

Klasycznym przykładem jest post. Podejmowane są podobne praktyki, a nawet dużo bardziej restrykcyjne, ale ze względów pozakatolickich. Post od diety odróżnia motywacja. Dietę podejmujemy głównie ze względu na zdrowie fizyczne oraz troskę o zewnętrzny wygląd. Natomiast argumentacją przemawiającą na rzecz postu jest pogłębienie relacji z Bogiem, poprawa duchowej kondycji i wewnętrznego piękna.

W kontekście różnych dyskusji – trwających także w Kościele – trzeba pogłębiać motywację postu i z odwagą głosić jego aktualność. Ale oprócz praktyk postnych związanych ze zmianą jadłospisu warto podejmować inne wyrzeczenia. Choćby ograniczyć korzystanie z mediów, z internetu. Istotne dla naszego zdrowia – zwłaszcza duchowego – jest także to, czym karmimy umysł i serce.