Uroczystość Zwiastowania przypada w tym roku w drugiej połowie Wielkiego Postu. Od jutra w kościołach krzyże ołtarzowe zostaną zasłonięte fioletowym suknem, aby wezwać nas do szukania ukrytego krzyża. Dziś przypominamy sobie o powołaniu Maryi aby była matką Zbawiciela. Czy to święto pasuje do rozważania tajemnicy Męki Pańskiej? Na pewno nie jest sprzeczne, prawdy wiary i wydarzenia z historii Zbawienia przenikają się i zazębiają. Maryja będzie uczestniczyła w męce Pana Jezusa w sposób szczególny. Miecz przeniknie jej serce, zgodnie z przepowiednią Symeona. Czy była świadoma, że bycie matką Mesjasza będzie oznaczało cierpienie? Gabriel nic o tym nie mówi. Przeciwnie, pokazuje je misję jako drogę chwały i radości. Jest przecież pełna łaski. „Nie bój się, moc najwyższego osłoni Cię”

Archanioł nie wprowadził Maryi w błąd. Moc Boża rzeczywiście ją osłoniła, tak że miała siłę, aby towarzyszyć Synowi na Golgocie. Gdy muszę stawić czoła przeciwnościom, złu i cierpieniu, proszę Boga o pomoc. On może „oddalić ode mnie ten kielich”, a może dać mi siłę, abym go wypił aż do dna. Jeśli Mu ufam, zawsze otacza mnie Jego moc.
Czy jednak Bóg, ustami Archanioła, nie powinien był powiedzieć młodej dziewczynie, jak trudna będzie jej misja, co je przyjdzie znosić? Modne jest dziś ocenianie, kto co powinien był zrobić 70 lat temu, z perspektywy naszej dzisiejszej wiedzy. Swoją drogą, Maryja w niecały rok później usłyszy proroctwo Symeona o mieczu mającym przeniknąć je duszę. Nie krzyknie wówczas: „to nie tak miało być, nic mi nie mówiliście wcześniej o cierpieniu!”

W chwili Zwiastowania Bóg rzeczywiście nie zapytał Maryi, czy gotowa jest cierpieć. Celem je misji nie było bowiem cierpienie, lecz ofiara, która oznacza miłość. Słowo ofiara zakłada jakieś wyrzeczenie. Daję coś, co ma dla mnie wartość i mnie kosztuje. Jednak oddaję, bo kocham. Kiedy poświęcam komuś czas, chociażby na serdeczną rozmowę, mimo wielu zajęć i zmęczenia, to jest to ofiara. Trudno jednak mówić o cierpieniu, raczej o poświęceniu (ciekawe, że słowo „poświęcenie” pochodzi wprost ze słownika religii chrześcijańskiej). Oczywiście, jeśli kocham, gotowy jestem również na cierpienie. Cierpienie nie jest wszakże wartością samo w sobie, ale dopiero związane z ofiarą, nabiera sensu. Prawdziwa miłość może nadać sens wszystkiemu oprócz grzechu.

Kiedy Maryja mówi tak, to przyjmuje misję, która oznacza ofiarne i pełne miłości życie. Będzie w nim miejsce na radość i smutek, będą okresu pokoju i walki. Na samym początku przeżyje dramat groźby rozstania z Józefem. Odrzucenie w Betlejem i radość narodzenia, pokłon Mędrców i prześladowanie Heroda, ucieczka i powrót, z zaginiecie i odnalezienie Jezusa w świątyni… Sytuacje nadzwyczajne, dramatyczne, bolesne i radosne. Tym niemniej, większość jej życia to lata w Egipcie, a potem Nazarecie, czas codziennej pracy, opieki nad rodziną, zwykłe radości i smutki. Życie spokojne, które dopiero wraz z początkiem działalności publicznej Jezusa przyniesie nowe wyzwania, aż po te najbardziej dramatyczne godziny, gdy Maryja będzie uczestniczyć w zbawieniu świata, którego dokona jej Syn. A potem radość zmartwychwstania. I kolejne lata ofiarnego życia dla raczkującego Kościoła, gdy zaczęła swą misję Matki wszystkich chrześcijan. Nie widziała tego wszystkiego, gdy odpowiedziała na wezwanie Boga w dniu Zwiastowania. Ale była gotowa przyjąć to wszystko, z miłości ofiarując całe swe życie Bogu i światu.