Dzisiaj ewangelista Łukasz koncentruje się nie tyle na opisie samego cudu, ile na reakcji  niektórych z jego świadków. Sam cud polegał na wyrzuceniu złego ducha z człowieka, który był niemy, co wywołało oczywiście zdumienie wśród tłumu.   Niektórzy spośród zgromadzonych mówili: „Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy” (Łk 11,15). Doprawdy trudno powiedzieć, skąd się wzięła tego typu opinia. Ktoś ją tłumom podsunął? Pytamy też ogólnie, dlaczego niektórzy widząc człowieka nieszczęśliwego, który nagle odzyskuje mowę i wolność od opętania, mówią o współpracy z Belzebubem?
Niemal spontanicznie myślimy w tym miejscu o oskarżeniach wobec św. papieża Jana Pawła II, o których zrobiło się głośno w ostatnim czasie. Należę do pokolenia, które wychowało się w czasach jego pontyfikatu, wspominam uczestnictwo w jego pielgrzymce do Polski w 1979 r., kiedy wyczekiwałem wraz z tłumami, żeby choć z daleka móc go dojrzeć. Przeżyłem coś, co na zawsze pozostało mi w pamięci. Już wtedy byłem przekonany, że spotkałem człowieka powołanego przez Boga do wypełnienia szczególnej misji. 

W tych dniach jeden z moich kolegów Francuzów, słysząc o wspomnianych oskarżeniach, zapytał niemal retorycznie: czy możemy sobie wyobrazić współczesną historię Polski, naszego regionu, a nawet Europy bez papieża Jana Pawła II?   Doprawdy trudno. A jednak są ludzie, którzy nie chcą tego ogromnego dobra przyjąć, zaakceptować, cieszyć się nim, szukając za wszelką cenę jakiegoś sposobu, aby je podważać. 

Wielu świętym zarzucano różne rzeczy tłumacząc to poszukiwaniem prawdy, dobrem Kościoła i wspólnoty wiernych. Po pewnym czasie okazało się, że  nadzwyczajna wiara, nadzieja i miłość tych świętych jeszcze bardziej zajaśniały i jaśnieją do dzisiaj, a o oskarżycielach rzadko kto pamięta.       

Jezus znając myśli niektórych świadków cudownego znaku, mówił: „Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo?” (Łk 11,17-18). Słowa Zbawiciela o królestwie wewnętrznie skłóconym, które pustoszeje, niewątpliwie nas pocieszają i dają nam nadzieję. Trzeba niekiedy czasu, cierpliwości i okoliczności, aby dostrzec prawdziwie działanie Boże, które ciągle nas zaskakuje.