Jak się spowiadać?

Ks. Aleksander Radecki

Jak się spowiadać?

Vademecum penitenta

ISBN: 978-83-60703-79-3

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2008

WPROWADZENIE

Tę książeczkę dedykuję wszystkim, którym leży na sercu sprawa godnego, dojrzałego i owocnego korzystania z sakramentu pokuty. O tym, że przeżycie dobrej spowiedzi św. nie jest zadaniem łatwym, wiemy naprawdę wszyscy — także spowiednicy, gdyż i oni klękają jako penitenci z drugiej strony kratek konfesjonału. Nic dziwnego, że pojawiło się wiele opracowań, których zadaniem jest pomóc człowiekowi w jego sakramentalnym spotkaniu z kochającym Ojcem w Trybunale Bożego Miłosierdzia.

Ale — powiedzmy to od razu i to bardzo wyraźnie — nawet gdyby chrześcijanin przestudiował wszystkie opracowania dotyczące sakramentu pojednania, gdyby był wytrawnym psychologiem, a nawet sędziwym, doświadczonym i utytułowanym kapłanem spowiednikiem, nie zmieni to faktu, że sakrament pokuty był, jest i zawsze będzie czymś trudnym, poważnym i kosztownym! Nie zmienią również tego faktu ani coraz wygodniejsze konfesjonały, ani spowiedź w formie serdecznego dialogu penitenta z kapłanem, ani najgorętsze zachęty ze strony kochających nas ludzi czy gorliwych mocarzy Słowa na ambonach.

Dlaczego?!

Dzieciom tłumaczymy to bardzo prosto: „Wtedy będzie rozgrzeszenie, kiedy będzie nawrócenie”. Proste? Niekoniecznie, gdyż nawrócenie ma swoją cenę, a często bardzo boli!

Ileż trzeba mieć pokory, by swój własny grzech nazwać po imieniu? Ile odwagi i siły, by zerwać z postępowaniem niegodnym chrześcijanina, serdecznie żałować za swój zły czyn przed Ukrzyżowanym, wreszcie szczerze wyznać Bogu grzech przez posługę kapłana i podjąć pokutę? Jednak Chrystus takiego radykalizmu domaga się od każdego z nas — i to Jego wymaganie sprawia, że uciekamy od konfesjonałów, dorabiamy „ideologię” do naszych grzechów, spowiadamy się byle jak i nie ma w nas owoców nawrócenia.

Czy tak nie jest?

Sakrament pokuty domaga się wiary: w miłosierdzie Boże, w pośrednictwo kapłana jako zastępcy samego Chrystusa, w potrzebę łaski uświęcającej na co dzień. Zauważmy, że istnieje na tej płaszczyźnie sprzężenie zwrotne: idę do spowiedzi, bo wierzę, ale wierzę, gdyż korzystam z sakramentów św., które moją ludzką wiarę ożywiają, umacniają, prowadząc do osobistego spotkania z Chrystusem. Aż dziw bierze, że po dziś dzień można usłyszeć wyznanie: „Jestem wierzący, ale niepraktykujący” lub „wierzę, ale...”. Zanik wiary następuje w łatwo rozpoznawalny sposób: najpierw rezygnacja z modlitwy, następnym krokiem staje się odrzucenie udziału w Eucharystii, potem rezygnacja ze spowiedzi św., wreszcie zobojętnienie na wszelkie formy pobożności — i oto mamy ochrzczonego niewierzącego!

Opracowanie niniejsze nie będzie konkurencyjne dla wybitnych dzieł specjalistów od spowiednictwa. Zawarte tu wskazówki i spostrzeżenia podyktowało samo życie: własne spowiedzi, moja ponadtrzydziestoletnia posługa kapłańska w konfesjonale oraz liczne rozmowy z ludźmi, na których pytania i wątpliwości starałem się jasno i prosto odpowiadać.

Niech zatem ta skromna lektura przypomni Czytelnikom podstawowe, a bardzo praktyczne zasady korzystania z sakramentu pojednania i natchnie ich decyzją o szczerej, systematycznej spowiedzi św., najlepiej u stałego spowiednika. Takiego postanowienia nikt i nigdy nie będzie żałował — nawet wtedy, gdy przyjdzie ponieść wiele trudu w procesie nieustannego nawracania się ku Bogu.

Autor

Wrocław, Objawienie Pańskie A.D. 2008

opr. aw/aw

oceń artykuł