Odpowiedź na pytanie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii, które wydaje się retorycznym: „Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka?” – nie jest jednak oczywista. Kalkulacja ryzyka pozostawienia dziewięćdziesięciu dziewięciu owiec bez opieki, może prowadzić do skazania zagubionej owcy na straty.

Bilans możliwych strat i zysków skłania do refleksji, że pod nieobecność pasterza, owce będą narażone na atak wilka, a gwarancji, co do odnalezienia zagubionej owcy nikt nie może dać. Dla Pasterza jakim jest Jezus Chrystus nie jesteśmy jednostkami statystycznymi. On w nas widzi umiłowane dzieci, a dla nich zawsze warto zaryzykować. Szuka więc każdej owcy.

Oddalenie owcy od stada, nie jest tylko dramatem Pasterza, ale także pozostałych owiec. Odejście od Kościoła jest bowiem raną zadaną całej wspólnocie, także wówczas, gdy wspólnota - a my w niej - tego nie widzi i nie odczuwa.

Aby zagubiona owca pozwoliła Pasterzowi wziąć się na ramiona, musi wcześniej odkryć, że zawsze była w jego sercu. Niektórym owcom wydaje się, że nigdy nie oddaliły się od Pasterza i stada. To niebezpieczna postawa grożąca życiem w iluzji. Najlepszym kandydatem na pasterza jest ten, kto wie, co znaczy być zagubioną i zarazem odnalezioną owcą.