Często przygniatają nas różne sprawy i wydarzenia w naszym życiu. Czasem poddajemy się zwątpieniu i pesymizmowi, tracąc nadzieję na lepsze jutro. Powoli godzimy się na własny los, w jarzmie i ciężarze nie do uniesienia. Z dzisiejszej Ewangelii możemy jednak zaczerpnąć nadziei. Jezus zaprasza nas do siebie, bo chce razem z nami dźwigać ciężar naszego życia. Jemu naprawdę zależy na nas.

Jezus jest realistą. Wie, że na tym świecie nie ma życia bez ciężaru, bez cierpienia, krzyża i umierania. Wcale nie próbuje nas przekonać, że życie z Nim gwarantuje beztroskę i całkowitą swobodę. Mówi jasno, że Jego jarzmo jest słodkie, a ciężar lekki. Jezus pragnie nas nauczyć przyjmowania krzyża, akceptacji tego jarzma, które musimy nieść przez życie i przed którym nigdy nie uciekniemy. Akceptacja i noszenie krzyża razem z Jezusem sprawiają, że jarzmo to staje się słodkie, a ciężar niesiony w dwójkę staje się lżejszy.

Czy przychodzę do Jezusa zawsze, każdego dnia, czy tylko wtedy, gdy mam problem, z którym sobie nie radzę? Czy powierzam Jezusowi wszystkie moje zmartwienia i kłopoty, czy oddaję Mu również swoje radości i sukcesy? Czy każdego dnia powierzam Jezusowi całe swoje życie, wszystko, czym jestem i co mnie stanowi?