Jestem trzydzieści jeden lat księdzem, a jednak muszę stwierdzić jak Jeremiasz, że „jestem młodzieńcem”. Nie umiem chodzić w pełni w Jego woli. Wciąż walczą we mnie pokusy i niektóre mnie zwyciężają. I cóż mogę powiedzieć? Odpowiedź daje psalm responsoryjny: „Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją”.

Jako młody ksiądz myślałem, że im będę starszy, tym będę mocniejszy. Dzisiaj, po „sześćdziesiątce” widzę jasno, że tylko w Panu, w Jego sprawiedliwości jest moja jedyna ucieczka. Na czym polega ta Jego „sprawiedliwość”? Mówi o tym początek pierwszego czytania: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię”. Zwrot „Bóg zna” w Biblii oznacza, że On wie wszystko o człowieku, zna wszystkie jego słabości i chce mieć z nim jedność w miłości.

Zanim Bóg ciebie, Czytelniku, stworzył, już znał całe twoje życie. Wiedział w jakiej rodzinie, w jakim kraju, w jakich trudnościach i z jakim kodem genetycznym się urodzisz. Znał wszystkie twoje błędy, które popełniłeś i jeszcze popełnisz, a jednak cię stworzył. Dlaczego? Bo cię kocha takim, jakim jesteś, z całą twoją historią, z wszystkimi porażkami. Boża sprawiedliwość polega na tym, że On jest „z tobą, by cię chronić”. Przed czym chronić najbardziej? Przed utratą nadziei.

Dlatego On posłał do ciebie Jezusa Chrystusa. On nie tylko mówi ci o miłości Boga. On realizuje tę miłość, biorąc na siebie to wszystko, z czym sobie nie radzisz. Bóg pragnie także posyłać ciebie. Ma dla ciebie misję. On chce przez ciebie spotkać się z innymi osobami, z którymi nie może mieć relacji bezpośredniej. Oni bowiem żyją z wielkimi ranami w swoich sercach i nie są zdolni zaufać Bogu. Jednak te osoby w różny sposób są związane z tobą. Mają zaufanie do ciebie. Dlatego przez ciebie, drogi Czytelniku, mogą przyjąć Bożą miłość.

Chrystus chce dotknąć twoich ust i złożyć w nich Jego słowo, czyli Jego miłość. Jaką dasz odpowiedź? Czy ziarno Jego słowa skierowane do twojego serca padnie na drogę, czy na grunt skalisty, między ciernie, czy też na ziemię żyzną?