Dzisiejsza Ewangelia przedstawia trzy grupy osób, charakteryzujące się różnymi postawami wobec Jezusa i Jego łaski.

Grupa pierwsza to faryzeusze, którzy „wyszli i odbyli naradę przeciw Jezusowi, w jaki sposób Go zgładzić”. Współcześnie do tej grupy należą ci, którzy radykalnie zamykają się na słowo Boże, którzy podejmują walkę z Jezusem i Kościołem. Przybiera ona różne formy. Jedyni walczą z krzyżem w przestrzeni publicznej, inni – z głosem dzwonów, dobiegającym z pobliskiej świątyni. Jeszcze inni występują przeciw dzieciom nienarodzonym, sprzeciwiając się Jezusowi, który w obrazie sądu ostatecznego utożsamił się z „najmniejszymi”. Wobec tych wszystkich walczących zadaniem Kościoła jest przyjmować takie postawy, jakie przyjmował Jezus. Czasem roztropnie trzeba „zejść z drogi” (Jezus „oddalił się stamtąd”). Ostatecznie nie należy się zniechęcać. Trzeba „robić swoje”: nauczać oraz nieść uzdrowienie w imię Jezusa, ufając, że kiedyś ludzkie serca otworzą się na łaski.     

Druga grupa to ci, którzy za Jezusem poszli, a On ich uzdrowił. Dziś są to ludzie wsłuchujący się w słowo Jezusa, kroczący za Nim w swoim życiu i otwierający się na działanie Jego łaski, która leczy ludzkie dusze i ciała. Niezmiennym zadaniem Kościoła jest ukazywać prawdziwe oblicze Jezusa oraz mobilizować ludzi do kroczenia za Tym, który ma moc uzdrawiania.

Trzecia grupa to ci, którzy w dzisiejszej Ewangelii porównani są do „trzciny zgniecionej oraz tlejącego się knota”. To osoby, które chwieją się w wierze, być może „zgniecione” ogromem przeciwności cierpień. To ludzie, którzy mają różne wątpliwości, których wiara ledwo się „tli”. Dziś nie brak ludzi wątpiących, poszukujących, pytających o Boga i sens życia. Szczególnie wśród młodzieży. Jezus w Ewangelii jest porównany do Sługi Bożego z Księgi Izajasza. Tak o Jezusie pisze Ewangelista Mateusz: „Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi”. Jezus jest przedstawiony jako Ten, kto wobec człowieka ma cierpliwość i wyrozumiałość, kto rozumie pogmatwane ludzkie drogi, kto daje czas i szansę. Takiej postawy winni stale uczyć się: rodzice wobec swoich dzieci, katecheci wobec uczniów, duszpasterze wobec swoich wiernych. To postawa głęboko pedagogiczna, która uwzględnia złożoność ludzkiej serca oraz meandry życia duchowego. To postawa, która bardziej skutecznie doprowadzi do Jezusa niż krzyk i nacisk.