Piotr usłyszał słowa Pana: „Odtąd ludzi będziesz łowił” (Łk 5,10) po tym, jak zdał sobie sprawę ze swojej grzeszności i słabości i rozpoznał moc Chrystusa: „Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym” (Łk 5,8). Właśnie dzięki tym szczerym i pokornym słowom Piotr staje się naszym przyjacielem w drodze. Czujemy, że jest nam bliski, ponieważ jest słaby tak jak my, ale równocześnie pokłada ufność w Panu i w ten sposób pokazuje nam jak stawać się uczniem Chrystusa.

Piotr po tym, jak spotkał Jezusa z Nazaretu i widział cudowny połów, zmienił swój sposób myślenia o Bogu. Przedtem był prostym żydem, który znał historię swojego ludu, uczęszczał do synagogi, pracował, troszczył się o rodzinę. Wierzył w Boga, opisanego w Starym Testamencie: Tego, który jest Stworzycielem nieba i ziemi, Wszechmogącego; Tego, którego człowiek nie może zobaczyć i pozostać przy życiu (por. Wj 33,20).

Piotr nie był filozofem, ale człowiekiem mocno zakorzenionym w tradycji Ojców. W pewnym momencie swojego życia spotkał Pana. Jezus rozmawiał z nim, wezwał go po imieniu, kazał mu zarzucić sieci, uczynił cud dla niego i dla Apostołów. W ten sposób Piotr zaczął rozmyślać i rozważać: kimże On jest? Kim jest dla mnie? Co dla mnie znaczy spotkanie z Jezusem? Piotr powierzył się Mistrzowi: jeśli Pan jest zdolny czynić cuda, jeśli mnie zna i pomimo moich braków wzywa mnie, warto jest pójść za Nim. On mnie wzywa, choć jestem słaby.

Dzisiaj, na kanwie historii św. Piotra, mamy dobrą okazję, aby podziękować Panu za chwile szczególnych spotkań z Nim, których doświadczyliśmy w trakcie naszej duchowej wędrówki; spojrzeć na nie ponownie w duchu dziękczynienia, próbując jeszcze głębiej pojąć znaczenie Jego gestów i Jego słów wtedy do nas wypowiedzianych.

Niekiedy świadomość grzechów i słabości, naszego osobistego bagażu, który dźwigamy, może nas wewnętrznie osłabiać. Możemy nawet uważać, że nie jesteśmy godni Bożego wezwania i Bożej miłości. Pomyślmy dzisiaj o naszych najbardziej ukrytych sprawach i słabościach, grzechach i upadkach, tych z przeszłości i teraźniejszości, i przedstawmy je Panu. On rzeczywiście jest w stanie je przemienić, ukazać swoją miłość i miłosierdzie wobec nas, a nawet uczynić także nas rybakami ludzi…