Jezus opuszcza Jerycho i udaje się w dalszą drogę w kierunku Jerozolimy. Jego życie zmierza do kresu, a Jego misja za parę dni zostanie wypełniona. Za Jezusem idzie spory tłum. Dołączył do niego uzdrowiony żebrak spod jerychońskiej bramy i Zacheusz, najbogatszy obywatel miasta. „Oni myśleli, że wkrótce objawi się królestwo Boże”. A co ja myślę, czego się spodziewam?

Jerozolima jest królewskim miastem, ale na tronie Dawida od wieków już nikt nie zasiadał. Wiwatujący na cześć Jezusa w niedzielę palmową tłum sądził, że wita dawidowego potomka, który przejmie władze w kraju. Nic takiego się nie stało. Myśleli po swojemu, a nie po Bożemu. Napisali do Jezusa własny scenariusz utożsamiając królestwo Boże z królestwem Izraela. Ale królestwo Boże to nie instytucja ziemska, ale niebiańska posiadająca jedynie wymiar duchowy. Nie rozumieli tego współcześni Jezusowi Żydzi, ale czy rozumieją to dzisiejsi chrześcijanie? Czy dla nas królestwo Boże ma wymiar duchowy?

Jezus obrazuje to przypowieścią, w której akcentuje fakt posłuszeństwa woli Bożej. Każdy z nas otrzymał od Boga depozyt. Każdy inny na miarę swoich możliwości i zdolności. Każdy ma tak go rozwijać, aby go pomnożyć. Królestwo Boże jest tam, gdzie wykonuje się rozkazy Króla. Jest ono w sercach ludzi kochających Boga, dla których wypełnianie Jego woli jest największą rozkoszą. 

Tam, gdzie wola Boża nie jest wypełniana tam mamy do czynienia z anarchią. Ten stan rzeczy niczego nie buduje, ale wyłącznie rujnuje. Anarchia ostatecznie doprowadza do destrukcji społeczeństwa. Konsekwencją nieposłuszeństwa jest zawsze śmierć, czyli wieczne potępienie. Ład w moim życiu może zapewnić wyłącznie poddanie się woli Boga jako mojego Pana i Króla. Bądźmy posłuszni Bogu, aby Jego królestwo zagościło w naszych sercach.