Dobiega końca rok liturgiczny. Wkrótce rozpocznie się nowy. Nie wiemy, co on przyniesie. Wiara ma nas napełnić ufnością nawet wobec wydarzeń, które mogą budzić trwogę. Dzisiaj Jezus zapowiada zburzenie świątyni jerozolimskiej: „Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”. Historycznie miało to miejsce w roku 70.

Każde pokolenie odczytuje znaki, które są zapowiedzią ponownego przyjścia Chrystusa na ziemię. Będzie ono radykalnie różniło się od pierwszego przyjścia. Pierwsze zapowiedziane w Starym Testamencie nastąpiło w sposób dyskretny i dostępny dla wąskiego grona osób. Drugie poprzedzą znaki powszechnie dostrzegalne.

Przed ponownym przyjściem nastąpi czas próby, prześladowania Kościoła, eskalacji bezbożności i pojawienia się antychrysta. Znaki te w pewnym sensie są obecne w każdej epoce. Dlatego też, pojawiają się samozwańczy „prorocy” podający datę „końca świata”. Nie mamy dawać im wiary.

Ponowne przyjście Chrystusa poprzedzą katastrofy. Jednak już teraz katastrofą jest życie bez Chrystusa. Nie czekamy więc na koniec świata, lecz na spotkanie z Panem i ostateczny tryumf dobra nad złem, miłości nad nienawiścią, prawdy nad kłamstwem, życia nad śmiercią.