Trudno powiedzieć, czym się kierował Piotr, zadając Panu Jezusowi to pytanie: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?” (Mt 18,21). Można przypuszczać, że przeżywał osobiście jakieś sytuacje, w których trudno mu było okazać przebaczenie. Nie bardzo też wiemy, dlaczego Piotr używa cyfry siedem, skoro rabini nauczali, że Bóg wybacza tylko trzy razy. 

Jezus zaskakuje swoją odpowiedzią Piotra, bo mówi mu „aż siedemdziesiąt siedem razy” (Mt 18,22), czyli w praktyce zawsze. Później zaś opowiada przypowieść o królu, który daruje swojemu słudze dziesięć tysięcy talentów, a ten nie jest w stanie darować swojemu dłużnikowi stu denarów. Bibliści, komentując ten tekst, zwracają uwagę na ogromną różnicę materialną istniejącą między tymi dwoma długami.

Przypowieść ukazuje szczególną agresję dłużnika, któremu król darował ogromną sumę, w odniesieniu do swojego „pomniejszego” dłużnika: „Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: «Oddaj, coś winien!» Jego współsługa padł przed nim i prosił go: «Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie». On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił do go więzienia, dopóki nie odda długu” (Mt 18,32). 

Dlaczego – pytamy spontanicznie – ten człowiek, któremu darowano tak wielką sumę, nie potrafi okazać się dobrym wobec tego, który mu był winien tak niewiele? Reakcja darowania byłaby tu gestem spontanicznym, świadczącym o sercu, które potrafi docenić gesty życzliwości ze strony innych, ale też odwdzięczyć się podobną życzliwością wobec innych. Tak mu też powiedział król, gdy o tym wszystkim się dowiedział. Następnie „kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu” (Mt 18,34).  

Dla nas istotne wydaje się zakończenie dzisiejszej Ewangelii: „Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu” (Mt 18,35). Wszyscy doświadczyliśmy przebaczenia od Ojca niebieskiego, mimo że nasze winy przewyższają „dziesięć tysięcy talentów”. Dlaczego więc nie chcemy przebaczyć temu, który jest nam winien sto denarów?

Gdy doznajemy bądź udzielamy przebaczenia, zaczyna się uobecniać w nas nowość Ewangelii, która jest radosną zapowiedzią miłosierdzia Ojca dla nas grzeszników. Kiedy przebaczenie zmiękcza naszą zatwardziałość serca, zaczynamy widzieć cały świat i naszych bliźnich nowymi oczami.
Są jednak w życiu trudne sytuacje, w których doprawdy nie stać nas na okazanie przebaczenia, bo wina była wyraźnie po drugiej stronie; przynajmniej tak się nam wydaje. Nie okażemy przebaczenia bez pomocy Pana, który dał nam jego wzór modląc się za swoich oprawców. Takie sytuacje przerastają nasze siły, ale dzięki pomocy Zbawiciela jest to możliwe: przebaczyć nie tylko jakieś niewielkie nieprozumienia, nieuzasadnione krytyki wobec nas i niesłuszne oskarżenia, ale także większe przewinienia.  Niech nam Pan w tym pomaga.