„W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy”. Drobna rzecz, a jednak wszyscy komentatorzy zwracają uwagę na ten wtrącony przysłówek „z pośpiechem”, poprzez który Ewangelia chce nam przypomnieć, że sprawy Boże i miłość względem bliźniego wymagają od nas pośpiechu, ba, tylko one na tym świecie warte są naszego pośpiechu. Nam akurat tutaj najmniej się śpieszy, gdy trzeba pomóc bliźniemu lub zaangażować się w sprawy Boże, by przypomnieć tylko „klasyczne” pytanie tzw. letniego katolika: „proszę księdza, ile można spóźnić się na mszę świętą”? Ks. Pawlukiewicz odpowiadał na to pytanie krótko: „Tyle, ile na samolot”. Czy jest we mnie ów maryjny pośpiech?

„Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi … wydała okrzyk”. Słusznie ktoś zwrócił uwagę, że jest to najbardziej „kobiecy” fragment z wszystkich czterech Ewangelii: jego bohaterkami są wyłącznie dwie kobiety i wypełniający ich serca Duch. Ale jakie kobiety! „Pełna łaski” Maryja i „pełna ufności” Elżbieta. Obie miały wiele powodów do narzekań: nieoczekiwane ciąże, wątpliwości mężów, podejrzliwe spojrzenia sąsiadów… A one? Nie załamują rąk, nie rozpaczają, tylko śpiewają Bogu hymn uwielbienia! Ileż w tej dzisiejszej Ewangelii jest optymizmu, nadziei, radości. Właśnie radości! Czy jest we mnie taka Boża radość, ciesząca się wieścią o czyimś macierzyństwie, powodzeniu, sukcesie? Czy raczej toczy moje serce przysłowiowa bezinteresowna polska zazdrość?

„Wywyższył pokornych”. W całym Kościele wspominamy dzisiaj uroczyście Wniebowzięcie (z ciałem i duszą) Najświętszej Maryi Panny. Wierzymy, że ta, która była bez grzechu i wydała na świat Syna Bożego, nie zaznała skutków grzechu pierworodnego, czyli rozkładu ciała. Oddając dzisiaj chwałę Maryi, Kościół przypomina nam zarazem o znaczeniu i godności ludzkiego ciała, będącego świątynią Ducha Świętego! Jako takie, ciało nie może więc być bite, poniżane, sprzedawane, wykorzystywane. Na koniec, dzisiejsza uroczystość przypomina nam również o naszym ostatecznym przeznaczeniu, czyli niebie, będącym naszą prawdziwą ojczyzną. A skoro tak, to posłuszni napomnieniu św. Pawła „szukajmy tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążmy do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi” (por. Kol 3, 12).