Niektórzy faryzeusze zdecydowali tym razem ostrzec Jezusa przed grożącym Mu niebezpieczeństwem: „Wyjdź i uchodź stąd, bo Herod chce Cię zabić” (Łk 13,31). Trudno powiedzieć, dlaczego zaszła ta zmiana w ich postawie, zwykle krytycznej a nawet wrogiej, w odniesieniu do Zbawiciela. Może niektórzy z nich byli nastawieni nieprzyjaźnie także do samego Heroda, znanego z rozwiązłego trybu życia. Chodzi o Heroda Antypasa, którego „poddanymi” byli zarówno Jezus jak i Jan Chrzciciel, prowadzący swoją działalność publiczną na jego ziemiach.  Jezus nazywa go lisem, mając na uwadze jego chytrość i cwaniactwo, cechy mocno przez Zbawiciela napiętnowane.  

Pan zwraca się następnie do swojego umiłowanego miasta: „Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić Twoje dzieci, jak ptak swoje pisklęta pod skrzydła, a nie chcieliście” (Łk 13,34). Pamiętam, że były to słowa chętnie przytaczane przez ks. bpa Józefa Zawitkowskiego w kontekście walki o wolność i odczytywania misji proroków posyłanych także w naszych czasach, objawiających wolę Bożą i przekazujących Boże słowa. Zamiast Jerozolimy moglibyśmy wymienić wiele innych współczesnych miast w świecie i w Polsce, które nie rozpoznają czasu swojego nawiedzenia. 

Ale Bóg posyła też proroków do każdego z nas. To może być jakiś kapłan, siostra zakonna, jakaś osoba świecka. Spotykamy ich w różnych etapach naszego życia i zapamiętujemy ich szczególną postawę, opartą na Ewangelii, która przemawia także do nas i wskazuje nam drogę. Bądźmy otwarci na tych ludzi i starajmy się zrozumieć, co Bóg nam przez nich mówi, nawet jeśli będzie to przesłanie trudne do zaakceptowania.

Jezus porównuje się do ptaka, który chce zgromadzić swoje dzieci pod skrzydła, ale one odrzucają tę propozycję. Czyni to w momencie, w którym ma świadomość, że zbliża się Jego śmierć, myśli jednak o swoich ziomkach i o wszystkich nas, aby nas zbawić. Miasto, które zabijało w przeszłości proroków, zabije także Zbawiciela, ale ta śmierć przyniesie dużą zmianę dla całego rodzaju ludzkiego. Ziarno zostanie rzucone w ziemię, obumrze i wyda wiele pięknych kłosów. 

Ta śmierć i zmartwychwstanie Pana zmieniły także sytuację każdego z nas i sprawiły, że nawet jeśli popełniamy błędy w życiu, ale otworzymy się na doświadczenie Bożego miłosierdzia i Bożej miłości, możemy być prawdziwie szczęśliwi; trzeba to uczynić bez chytrości i cwaniactwa, ale w pokorze serca i w szczerości. Nigdy nie jest za późno na przyjęcie Tego, „który przychodzi w imię Pańskie” (Łk 13,35).