Jezus bardzo dobrze zna motywację jaką kieruje się uczony w Prawie zadający Mu pytanie: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”. Pomimo podstępu rozmówcy odpowiada jednak bardzo szczerze. Wskazuje na miłość i jej hierarchię. Korzysta nawet z takiej okazji, aby przypomnieć o tym, co w życiu najważniejsze.

Choć miłość bywa różnie rozumiana, to wszystkie ludzkie sprawy z nią się wiążą. I to niezależnie od tego, czy człowiek jest wierzący, niewierzący, jest chrześcijaninem lub wyznawcą innej religii. Miłość jest pragnieniem serca każdego człowieka, żyjącego w każdym czasie i w każdym miejscu. Dziecko, człowiek dorosły i w sędziwym wieku chce kochać i być kochanym. Jako ludzie wiary wiemy, że tę tęsknotę wpisał w nas Bóg w chwili stworzenia na swój obraz i podobieństwo. Ostatecznie jest to tęsknota za Bogiem, ponieważ On jest miłością.

Benedykt XVI pisał: "Miłość Boga i miłość bliźniego są nierozłączne: są jednym przykazaniem. Obydwie te miłości jednak czerpią życie z miłości pochodzącej od Boga, który pierwszy nas umiłował. Tak więc nie chodzi tu już o «przykazanie» z zewnątrz, które narzuca nam coś niemożliwego, lecz o doświadczenie miłości darowanej z wewnątrz, i tą miłością, zgodnie ze swoją naturą, należy się dzielić z innymi. Miłość wzrasta poprzez miłość" (Deus caritas est, 18).

Boże przykazania nie są jedynie imperatywem moralnym, ale obietnicą. Im bardziej zanurzamy się w Bogu, tym łatwiej nam spełnić wymagania zapisane na kartach Biblii i w naszych sumieniach. Bóg zna naszą słabość, a chwilami wręcz niemoc do życia zgodnego z Jego nakazami. Dlatego daje nam oprócz słowa pouczenia także Ducha Świętego. On upodabnia nas do siebie i uzdania do przyjmowania miłości i odpowiedzi na nią.