W roku 2023 ksiądz Jerzy Piluś, misjonarz z diecezji zamojsko – lubaczowskiej, został laureatem nagrody Benemerenti in Opere Evangelizationis. Za co? Jerzy Piluś, misyjna legenda Kaukazu, sam wspomina to tak: „12 czerwca 1997 roku wyleciałem z Warszawy do Moskwy, następnego dnia wraz z seminarzystą Arturem przybyliśmy do Tbilisi. W pierwszych dniach lipca razem z monsignore J.P. Gobel, monsignore G. Pasotto oraz sekretarzem Administracji Apostolskiej odwiedziliśmy Baku. Podczas tej wizyty nie spotkaliśmy żadnego katolika. Na stałe do Baku wyjechałem z Tbilisi wraz z seminarzystą Zurabem 10 sierpnia 1997 roku. Po kilku dniach seminarzysta musiał wracać, ja zostałem na miejscu. 15 sierpnia w dzień Wniebowzięcia byłem sam. Po kilku dniach mogłem spotkać pierwszego katolika. Był to Włoch, Marino Marili, który pracował w firmie energetycznej. Niedzielne Eucharystie były w moim małym, wynajętym mieszkaniu przy stacji metra Nariman Narimanov. Było nas przez kilka tygodni tylko dwóch. Rozpoczęło się żmudne poszukiwanie ludzi w ogromnym muzułmańskim mieście, którzy mogliby mieć jakieś odniesienie do Kościoła katolickiego”. To bardzo poruszające wspomnienie. Ksiądz Jerzy Piluś zawarł w nim przede wszystkim istotę misyjności, w której nie chodzi o sentymentalne przeżywanie religijnej egzotyki lecz o praktyczne przymnażanie nowych dusz dla zbawienia.

Misja nie zna się na prawach globalizacji. Prozelityzm to taktyczne hasło watykańskich dyplomatów ale nie katolickich misjonarzy. Globalizacja godzi się na sztywno rozpisane terytoria politycznych lub kulturowych wpływów - od Zachodu po Wschód i z Północy na Południe. Misja szanuje pozytywny dorobek wszystkich narodów i kultur ale wie, że ewangelia układa się do nich, uszlachetnia je i podnosi moralnie. To w niczym nie przeszkadza, jedno drugiemu nie przeczy. Tym samym Kościół misyjny nie może pogodzić się z założeniem, że wschodnie regiony świata należą do prawosławia, zachodnie do katolicyzmu, a południe ma objąć islam na zawsze. Linia kultury może biec harmonijnie obok linii rozkrzewiania wiary ale nie będzie nigdy dla dobrej nowiny czymś tak sztywnym, jak gips dla pękniętej kości. To niemożliwe więc, że obca władza zarządzi, iż Polska będzie zawsze katolicka, a Gruzja po wieki prawosławna. Dusza to nie feudalny łup albo paszport w ręku celnika. Ewangelia sama w sobie jest pełnoprawną przepustką a Chrystus pójdzie wszędzie i za każdym człowiekiem. Kościół wierny woli Pana musi być szczególnie oddany nie tylko tym, których ma na miejscu lecz również tym, którym nie pozwolono jeszcze usłyszeć Jezusa.

Prorok Ezechiel znajduje się w sytuacji dramatycznej. Odrzucony z daleka od jerozolimskiej świątyni, porzucony, zniewolony gdzieś w obozie żydowskich migrantów nad rzeką Kebar. To właśnie w tym miejscu dostrzeże znaki obecności Pana, jakich nigdy nie widział modląc się u stóp ołtarzy (por. Ez 1, 4-5). Bóg nie przebywa zamknięty w świątyni ale towarzyszy wszędzie swoim wyznawcom. Jezus unika opłat z racji podatku świątynnego nie dlatego, że skąpi pieniędzy na kult (por Mt 17, 24). Chce wyjść poza mury Jerozolimy i żyć z wolnością obok dusz oddalonych, zagubionych, nieświadomych Boga.

Im szerzej rozlewa się wokół ludzi ocean duchowej pustki, tym więcej osób poszukuje wiary. Przeczytaj kiedyś komuś kto nigdy nie słyszał, ewangelię Jezusa od początku. Nic nie dorównuje radości z pierwszego głoszenia Chrystusa tym, którzy Go jeszcze nie znają.