Żaden z tekstów biblijnych nie opowiada o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Kościół na dzisiejszą uroczystość wybrał fragment opowiadający o nawiedzeniu przez Maryję domu Elżbiety i Zachariasza. Mamy kilka opowiadań o wędrówkach i pielgrzymkach Maryi: podróż do Betlejem, ucieczka do Egiptu, pielgrzymka do Jerozolimy na święta i wreszcie podążanie za swoim Boskim Synem po drogach Galilei i Judei, aż po ostatnią Jego drogę na Golgotę. Wniebowziętą Królową Apostołów możemy nazwać patronką pielgrzymujących, ponieważ sama często była w podróży.

Scena z dzisiejszej Ewangelii mogła rozegrać się raz jeszcze, właśnie w dniu Jej chwalebnego wniebowzięcia. Tym razem nie nawiedza ziemskiego domu swoich krewnych w Judei, ale idzie do domu swojego Syna, Jezusa Chrystusa, do domu Boga, który jest także Jej własnym domem. Kto bowiem uczyni we własnym sercu dom dla Boga, tego Bóg przyjmuje do własnego domu w Niebie.

Gdy Maryja przychodzi do domu Elżbiety i Zachariasza, dom ten napełnia się radością. Wielbi Boga Elżbieta, szczęśliwa tym niezwykłym nawiedzeniem. Wielbi Boga podskokami św. Jan, zamknięty jeszcze w łonie matki. Wielbi Boga również sama Maryja. Dzisiejsza Ewangelia wzywa nas do radości i uwielbiania Boga. Bądźmy wdzięczni Bogu za wszelkie dobro, jakie nam wyświadczył, a zwłaszcza za Maryję, którą uczynił naszą Matką i Królową. Niech Jej wniebowzięcie stanie się i dla nas okazją do rozmyślania o Niebie, gdzie każdy z nas ma przygotowane przez Boga mieszkanie. Uczyńmy w naszych sercach mieszkanie dla Boga, jak to uczyniła Maryja, a Bóg na pewno przyjmie nas do swego domu.