Kontynuujemy w dni powszednie lekturę Ewangelii według św. Łukasza. Dwa dni temu słyszeliśmy o rozesłaniu siedemdziesięciu dwóch uczniów. Zostali oni posłani w nieznane. Usłyszeli, że nie zawsze będzie łatwo i nie każdy ich przyjmie. Nie mieli się jednak lękać, lecz z zapałem głosić wszystkim – tym, którzy chcą słuchać, i tym, którzy nie chcą – bliskość Bożego królestwa.  

Dzisiaj uczniowie wracają do Jezusa. Są pełni zdumienia i entuzjazmu, dlatego, że ich doświadczenia potwierdziły siłę prawdy w jaką zostali wyposażeni. Powodem ich radości nie mają jednak być duszpasterskie sukcesy, lecz relacja z Bogiem. Jezus mówi: „Nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”.

Ważne jest to, co robimy dla Boga, nasza aktywność, kreatywność. Ale jeszcze ważniejsze jest to, co On robi dla nas. Istotniejsze od tego, co robimy jest to, kim jesteśmy. Czyny wynikają z naszej chrześcijańskiej tożsamości.

Potrzeba nam i całemu Kościołowi prostoty dziecka, a nie zachłyśnięcia się mądrością tego świata. Jezus modli się słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”. Oby w tej modlitwie o nas chodziło.