W dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami spotkania Jezusa z Natanaelem, czyli Bartłomiejem. Natanael miał poważne uprzedzenia wobec ludzi pochodzących z Nazaretu. Jednak osobiste spotkanie z Nauczycielem z Nazaretu wszystko w nim zmieniło. Uprzedzenia przerodziły się w entuzjastyczne wyznanie wiary: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela”. Istotą więzi z Jezusem jest wiara. Od tamtego spotkania Natanael-Bartłomiej stał się jednym z dwunastu apostołów. 

Z Ewangelii dowiadujemy się, że to Filip zmobilizował Natanaela do spotkania z Nauczycielem z Nazaretu. Postawa Filipa stanowi przykład dla Kościoła, który ma czynić wszystko, by doprowadzić ludzi do indywidualnego spotkania z Panem. Szczególnie ważne jest, by zadanie to realizować wobec ludzi młodych. Wiedział o tym Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, tworząc Ruch Światło-Życie. W czwartym dniu rekolekcji oazowych pierwszego stopnia ma miejsce podniosła uroczystość przyjęcia Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Ten aspekt wiary można nazwać subiektywnym, bo dotyczy danej osoby, osobistej więzi. Ta intymna więź rodzi się w różnych okolicznościach życia, czasem na rekolekcjach, często w konkretnych realiach życia, jak w przypadku Natanaela.

Jednak nie można zapomnieć o tym, że wiara ma charakter obiektywny, ponad-indywidualny, związany z Tradycją Kościoła zbudowanego na fundamencie dwunastu Apostołów. Nie tylko indywidualnie wierzymy w Jezusa, ale wyznajemy wiarę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. To za pośrednictwem Kościoła dociera do nas prawda wiary i to dzięki Kościołowi możemy budować naszą wiarę osobistą. Każde święto apostoła, także to dzisiejsze – św. Bartłomieja, tę właśnie prawdę nam przypomina. Pierwsze czytanie z Księgi Apokalipsy ukazuje, czym jest Kościół i jaki jest Kościół. Kościół jest Oblubienicą, Małżonką Baranka, czyli Jezusa. Jezus rodząc Kościół na drzewie krzyża, zbudował z nim więź, przymierze, podobne do relacji małżeńskiej. Kościół jest „jeden”, bo założony przez Jezusa, „jeden” - jak jedną żonę ma jeden mąż. Kościół, będący Małżonką Jezusa, przedstawiony tu także innym obrazem, czyli obrazem świętego Miasta, ma w sobie „chwałę Boga”, czyli świętość Boga. Kościół bowiem jako wspólnota bosko-ludzka, choć naznaczony grzechami ludzi, to jednak jest wypełniony świętością Boga. I dlatego jest „święty”. Słyszymy też w Apokalipsie, że Kościół jako święte Miasto ma po trzy bramy zwrócone na cztery strony świata. Zaprasza bowiem do siebie wszystkich ludzi i wszystkie ludzkie społeczności. I właśnie dlatego jest „powszechny”. Dowiadujemy się także, że „mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka”. Fundamentem Kościoła jest dwunastu apostołów i dlatego jest Kościołem „apostolskim”. Następcami apostołów są biskupi, najbliższymi współpracownikami biskupa – kapłani. I to także jest znakiem apostolskości Kościoła. Cała ta prawda o Kościele i cała prawda przekazywana przez tak rozumiany Kościół pokazują, że wiara, choć jest osobistym spotkaniem z Jezusem, to jednak ma charakter obiektywny, głęboko rozumowy. 

Wydaje się, że dziś w duszpasterstwie akcentuje się subiektywny charakter wiary. Jest on na pewno ważny na etapie głoszenia wiary ludziom niewierzącym, czyli ewangelizacji. Jednak Kościół w żaden sposób nie może zrezygnować z obiektywnego wymiaru wiary, to znaczy z całego dziedzictwa wiary, które powinno być obecne przede wszystkim w katechizacji oraz w codziennym przepowiadaniu. Benedykt XVI nauczał, że konieczne jest spotkanie subiektywnego i obiektywnego charakteru wiary i że to spotkanie dokonuje się między innymi w czasie uroczystego wyznania wiary na Mszy św. Kiedy mówimy w kościele: „wierzą w jednego Boga”, to z jednej strony wyrażamy w liczbie pojedynczej naszą subiektywną wiarę, z drugiej jednak strony – robimy to we wspólnocie wierzących, czyli wpisujemy się naszą wiarą w wiarę ludu Bożego. Mało tego: robimy to samo, co robią katolicy na całym świecie i co robili przez ostatnie 1700 lat. W przyszłym bowiem roku będziemy przeżywać dokładnie 17 wieków od sformułowania na soborze w Nicei symbolu wiary, który wypowiadamy podczas niedzielnej Mszy świętej. To jest główny zrąb dziedzictwa wiary i to jest właśnie ten obiektywny aspekt wiary.