Tytuł rozważania brzmi prawie obraźliwe. Jednak to pierwsze słowa z dzisiejszego pierwszego czytania z Księgi Mądrości. Kiedyś w Ewangelii Jezus wymienił katalog grzechów ciężkich. Jako ostatnia pojawiła się w tamtej wypowiedzi: „głupota”. Sama „głupota” wydaje się czymś drugorzędnym. Kojarzy się ona z jakimś działaniem, które wykonaliśmy bez namysłu i potem poczuliśmy negatywne skutki tego nierozsądnego działania. Prognoza pogody przewidywała deszcze, nie wziąłem parasola i potem sobie powiedziałem: „przez własną głupotę moknę”.

Rzeczywiście, głupota wskazuje na nasze nierozsądne zachowania. O ile my patrzymy na nią w kontekście spraw bieżących i błahych, o tyle Jezus, wymieniając już wśród grzechów ciężkich, odnosił ją do tematów zasadniczych. W ten sposób Jezus nawiązywał do myśli Starego Testamentu. W Psalmie 53 czytamy słowa „Głupi mówi w swoim sercu: nie ma Boga”. Człowiek otrzymał dar rozumu od dobrego Boga i może się nim posługiwać, by poznawać świat, prawa natury oraz ostatecznie Tego, od którego otrzymał rozum – swojego Stwórcę. Jeśli człowiek w oparciu o własny rozum mówi, że „Boga nie ma”, to jest to najwyższy wyraz „głupoty”, który jest poważną chorobą umysłu.

W tę biblijną tradycję wpisują dzisiejsze słowa z Księgi Mądrości: „Głupi z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła nie poznali Twórcy”. „Głupi z natury”, bo natura ludzka jest rozumna. Choć Boga nie widać, to jednak poprzez piękno Jego stworzeń rozumem można dojść do przekonania, że Bóg istnieje. Człowiek z natury jest otwarty na Boga, bo wyszedł z Jego ręki. Jednak współcześnie istnieje moda na niewiarę, na negację Boga, na ateizm. Szczególnie bolesny jest ateizm u pewnej części młodego pokolenia. Jednym z przejawów odcinania się rozumu od Boga są prośby deprecjonowania obecności teologii na współczesnych uniwersytetach oraz nauki religii w szkołach.

Odrzucenie istnienia Boga prowadzi do wielu zabobonów. Przestrzegają przed tym dalsze słowa Księgi Mądrości: „lecz ogień, wiatr, powietrze chyże, gwiazdy dokoła, wodę burzliwą lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem”. Jeśli ktoś myśli, że jest to jedynie zapis prymitywnych wierzeń dawnych ludów, to jest w poważnym błędzie. XXI wiek, który jawi się jako niezwykle rozwinięty cywilizacyjnie, jest naznaczony wieloma zabobonnymi. Dziś bardzo wielu wierzy w Naturę, w Macierz Ziemię, dopatruje się różnych nadzwyczajnych-nadprzyrodzonych energii w przyrodzie. Zamiast na przykład modlić się do Boga, przytula się do drzewa, by pozyskać jakieś siły tkwiące w naturze. To, co zrobiło Objawienie biblijne, czyli odczarowało świat, pokazując, że jest stworzeniem, współczesność zaczarowuje na nowo. Max Weber mówił dumnie, że nauka „odczarowała” świat od wiary religijnej. Tylko, że jeśli nauka zamknie się na Stwórcę, ludzki umysł będzie na nowo „zaczarowywał” świat.  

Autor Księgi Mądrości stwierdza dalej: „Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa – winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca, stworzył je bowiem Twórca piękności; a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw – winni byli z nich poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił”. Piękno przyrody powinno prowadzić nie do zabobonów, ale do zachwytu nad pięknem i potęgą Stwórcy. „Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę”.   

Dalej Księga Mądrości pisze o tych, którzy „Boga szukają i pragną Go znaleźć”. W dzisiejszym świecie mody na ateizm, potrzebny jest rzeczywiście wysiłek umysłu, prowadzący do odkrycia na nowo obecności Boga w świecie. I temu służy między innymi obecność teologii na uczelniach. Na koniec warto przytoczyć fragment listu Rektora Uniwersytetu Śląskiego do jednego z wykładowców, który publicznie domagał się usunięcia Wydziału Teologicznego z uczelni: „Sąsiedztwo fizyki i teologii w uniwersytecie XXI wieku nie tylko się nie wyklucza – jak Pan twierdzi – ale wzajemnie określa i wzbogaca, ustanawiając nowe warunki dla mających przekonania religijne, zaś dla ateistów badając dawne i tworząc nowe języki refleksji egzystencjalnej. Jak pisze współczesny teolog Clayton Crockett: «teologią jest wszystko to, co dotyczy naszych ostatecznych trosk, czyli porusza podstawową kwestię naszego ‘być albo nie być’»”.